ديوان حافظ

تا گنج غمت در دل ويرانه مقيم است
همواره مرا کوي خرابات مقام است

با محتسبم عيب مگوييد که او نيز
پيوسته چو ما در طلب عيش مدام است

زمانه افسر رندي نداد جز به کسي
که سرفرازي عالم در اين کله دانست

آن شد اکنون که ز ابناي عوام انديشم
محتسب نيز در اين عيش نهاني دانست

گنج عزلت که طلسمات عجايب دارد
فتح آن در نظر رحمت درويشان است

آن چه زر مي شود از پرتو آن قلب سياه
کيمياييست که در صحبت درويشان است

آن که پيشش بنهد تاج تکبر خورشيد
کبرياييست که در حشمت درويشان است

مرو به خانه ارباب بي مروت دهر
که گنج عافيتت در سراي خويشتن است

بنده طالع خويشم که در اين قحط وفا
عشق آن لولي سرمست خريدار من است

باغبان همچو نسيمم ز در خويش مران
کآب گلزار تو از اشک چو گلنار من است

ز پادشاه و گدا فارغم بحمدالله
گداي خاک در دوست پادشاه من است

بر آن چشم سيه صد آفرين باد
که در عاشق کشي سحرآفرين است

من که باشم در آن حرم که صبا
پرده دار حريم حرمت اوست

نظير دوست نديدم اگر چه از مه و مهر
نهادم آينه ها در مقابل رخ دوست

زبان ناطقه در وصف شوق نالان است
چه جاي کلک بريده زبان بيهده گوست

عمريست تا ز زلف تو بويي شنيده ام
زان بوي در مشام دل من هنوز بوست

سير سپهر و دور قمر را چه اختيار
در گردشند بر حسب اختيار دوست

واله و شيداست دايم همچو بلبل در قفس
طوطي طبعم ز عشق شکر و بادام دوست

گر دهد دستم کشم در ديده همچون توتيا
خاک راهي کان مشرف گردد از اقدام دوست

روي تو کس نديد و هزارت رقيب هست
در غنچه اي هنوز و صدت عندليب هست

گر آمدم به کوي تو چندان غريب نيست
چون من در آن ديار هزاران غريب هست

در عشق خانقاه و خرابات فرق نيست
هر جا که هست پرتو روي حبيب هست

پري نهفته رخ و ديو در کرشمه حسن
بسوخت ديده ز حيرت که اين چه بوالعجبيست

در اين چمن گل بي خار کس نچيد آري
چراغ مصطفوي با شرار بولهبيست

جمال دختر رز نور چشم ماست مگر
که در نقاب زجاجي و پرده عنبيست