ديوان حافظ

ببين که سيب زنخدان تو چه مي گويد
هزار يوسف مصري فتاده در چه ماست

به حاجب در خلوت سراي خاص بگو
فلان ز گوشه نشينان خاک درگه ماست

به صورت از نظر ما اگر چه محجوب است
هميشه در نظر خاطر مرفه ماست

جان فداي دهنش باد که در باغ نظر
چمن آراي جهان خوشتر از اين غنچه نبست

اساس توبه که در محکمي چو سنگ نمود
ببين که جام زجاجي چه طرفه اش بشکست

بيار باده که در بارگاه استغنا
چه پاسبان و چه سلطان چه هوشيار و چه مست

در نعل سمند او شکل مه نو پيدا
وز قد بلند او بالاي صنوبر پست

افسوس که شد دلبر و در ديده گريان
تحرير خيال خط او نقش بر آب است

در کنج دماغم مطلب جاي نصيحت
کاين گوشه پر از زمزمه چنگ و رباب است

تا عاشقان به بوي نسيمش دهند جان
بگشود نافه اي و در آرزو ببست

ارباب حاجتيم و زبان سؤال نيست
در حضرت کريم تمنا چه حاجت است

دلت به وصل گل اي بلبل صبا خوش باد
که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست

علاج ضعف دل ما به لب حوالت کن
که اين مفرح ياقوت در خزانه توست

چه جاي من که بلغزد سپهر شعبده باز
از اين حيل که در انبانه بهانه توست

تا سر زلف تو در دست نسيم افتادست
دل سودازده از غصه دو نيم افتادست

آن که جز کعبه مقامش نبد از ياد لبت
بر در ميکده ديدم که مقيم افتادست

تو را ز کنگره عرش مي زنند صفير
ندانمت که در اين دامگه چه افتادست

نصيحتي کنمت ياد گير و در عمل آر
که اين حديث ز پير طريقتم يادست

رضا به داده بده وز جبين گره بگشاي
که بر من و تو در اختيار نگشادست

نشان عهد و وفا نيست در تبسم گل
بنال بلبل بي دل که جاي فريادست

در هجر تو گر چشم مرا آب روان است
گو خون جگر ريز که معذور نماندست

در آستين مرقع پياله پنهان کن
که همچو چشم صراحي زمانه خون ريز است

وه که دردانه اي چنين نازک
در شب تار سفتنم هوس است

در اين زمانه رفيقي که خالي از خلل است
صراحي مي ناب و سفينه غزل است

در مذهب ما باده حلال است وليکن
بي روي تو اي سرو گل اندام حرام است