167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
لسان الغيب عطار
در هدايت باب فتح شهر شد
در بيابان فنا گم گشته است
در لسانم بهر او مدح و ثناست
زان رسد از ما باهل دل فتوح
تا نيفتي در ته چاه عميق
در شريعت گشته اند عين سجود
خوانده اند کر و بيان شاهنشهش
جان خود کرده فداي جان جان
همچو هادي در جهان دل زنده اند
در حقيقت کمتر از حيض زنند
نيست پاکي در جهان چون مادرش
در حقيقت نقد نقد بوذر است
پاک از اين درياي سرگردان شود
تا بيابي راه در دلها يقين
در طلب تو چند گردي دربدر
بايدش کندن ز تن اين پوست را
بگذر از منزلگه اين عاصيان
فکر خود کن در جهان گر آدمي
مار غفلت در تن تو خفته است
ميرود بر جنت رب العلا
تا نسوزي در جهان مانند خس
شربت کوثر در اينجا نوش کن
تا که باشي در ره دين راهبر
حکم دانا بر مه ماهي روانست
هرکه آن را بشنود باشد کسي
در طريقت واصل جانان شود
او خبر يابد ز سر لامکان
پاک و طيب بر مثال ما شود
اسب در ميدان سر خواهيم تاخت
کنج وحدت حشمت و جاه من است
از زبان فقر اين معني شنو
تا رگي باشد ترا در اين بدن
با فريدالدين درون خانه نيست
اينست ما را در گلستان نوبهار
چون رياحين وصل بلبل ديده ام
کس نيابي همچو من اينجا بحلم
خوش بکنج خلوتي بنشسته ام
او مرا کرده در اين وادي عيان
جامه ماتم ز بهرت دوختي
ميروي از دنيي دون بي نشان
زانکه اهل دل ز پيشت رانده
هيچ گوشي آن نه بتواند شنيد
درد پر دارم در اينجا زين گروه
واجب القتلي بحکم کيش ما
گرنه اي غافل در اينجا مست خواب
کو بود اينجا محب خاندان
مرد دانا در اين معني شکست
تا درو آيي و بيني روي ما
تا اساس فقر را بنهاده است
در بالماس شريعت سفته است