ديوان حافظ

در کوي نيک نامي ما را گذر ندادند
گر تو نمي پسندي تغيير کن قضا را

هنگام تنگدستي در عيش کوش و مستي
کاين کيمياي هستي قارون کند گدا را

همه شب در اين اميدم که نسيم صبحگاهي
به پيام آشنايان بنوازد آشنا را

در بزم دور يک دو قدح درکش و برو
يعني طمع مدار وصال دوام را

در عيش نقد کوش که چون آبخور نماند
آدم بهشت روضه دارالسلام را

گر چنين جلوه کند مغبچه باده فروش
خاکروب در ميخانه کنم مژگان را

ترسم اين قوم که بر دردکشان مي خندند
در سر کار خرابات کنند ايمان را

يار مردان خدا باش که در کشتي نوح
هست خاکي که به آبي نخرد طوفان را

ما در پياله عکس رخ يار ديده ايم
اي بي خبر ز لذت شرب مدام ما

مي نمايد عکس مي در رنگ روي مه وشت
همچو برگ ارغوان بر صفحه نسرين غريب

گفتم اي شام غريبان طره شبرنگ تو
در سحرگاهان حذر کن چون بنالد اين غريب

خوابم بشد از ديده در اين فکر جگرسوز
کاغوش که شد منزل آسايش و خوابت

خمي که ابروي شوخ تو در کمان انداخت
به قصد جان من زار ناتوان انداخت

به يک کرشمه که نرگس به خودفروشي کرد
فريب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت

به بزمگاه چمن دوش مست بگذشتم
چو از دهان توام غنچه در گمان انداخت

بنفشه طره مفتول خود گره مي زد
صبا حکايت زلف تو در ميان انداخت

من از ورع مي و مطرب نديدمي زين پيش
هواي مغبچگانم در اين و آن انداخت

شادي مجلسيان در قدم و مقدم توست
جاي غم باد مر آن دل که نخواهد شادت

شب تار است و ره وادي ايمن در پيش
آتش طور کجا موعد ديدار کجاست

هر که آمد به جهان نقش خرابي دارد
در خرابات بگوييد که هشيار کجاست

بازپرسيد ز گيسوي شکن در شکنش
کاين دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست

در چمن باد بهاري ز کنار گل و سرو
به هواداري آن عارض و قامت برخاست

مرا به کار جهان هرگز التفات نبود
رخ تو در نظر من چنين خوشش آراست

از آن به دير مغانم عزيز مي دارند
که آتشي که نميرد هميشه در دل ماست

خيال روي تو در هر طريق همره ماست
نسيم موي تو پيوند جان آگه ماست