167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
لسان الغيب عطار
گاه چون مستان خم پر ميکند
غسل در خون کن بيا نزديک ما
گاه سنگ خاره را کرده عقيق
مي نشيني در مقام کربلا
گاه درد او کني اينجا دوا
چون ندانستي ز اسرار صمد
لاجرم گيرد بمرگت اين لسان
گفته ام با تو بسي در اين لسان
با خود آي و يکزماني هوش گير
گر زبان داني در اين معني نکوست
عارفان را جام معني داده ام
در حقيقت دورمانده از حق اند
غافلي از سر اسرار کهن
واز لسان ديگران ميکن حذر
از بيان و از لسان زيد و بکر
عاجزم اينجا ز شرح آن حساب
از بد و از نيک و ز اسرار کهن
اندر و بس پيرو دنگ و مسخره
بهر جيفه ظالمان را در پي اند
در چنين بحر حياتي قطره نه
بگذر از صورت نه اينجا پوست بين
او خداوند همه اشيا شناخت
تا ز جان جان جان يابي خبر
سر بينش در حقيقت آمده است
تا کند عطار برتو آفرين
صورت خود را درين دريا بهل
برنگردي از سر پيمان خويش
نه نظر در صورت اين پوست کن
تير غيب اوست دايم در کمان
ظاهر و باطن لقاي مرتضي است
اي پسر گر گوش داري فهم کن
در درون دل هويدا گرددت
تا ز داروخانه يابي مرهمي
آنچه مي گويم ترا در اين لسان
زنده با مائي وبا مائي عيان
لوح دنيا را کشيدم خط عبر
گشته اندر دست اين دونان اسير
تا شود روشن دلت همچون قمر
اندرين معني دلا با او نشين
در درون بوته تن ميگداز
تا نيارندت ببوته بيگمان
در درون بوته معني گداز
تا نباشد اينجهان بر پات بند
فکر مغز صورت اين پوست کن
نه بفعل آن عوام الناس باش
تا ز سر حالشان يابي خبر
وارهي از قيد پا از گام خويش
بهترين آفرينش زان هم اوست
تا يقين جان جان بشناخته
مرغ روحش برسر کيوان نشست