167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
مصيبت نامه عطار
هر زمانم کم گرفتن بيشتر
اين تفاوت بين که در شبها مراست
لسان الغيب عطار
مرغ روح جملگي در دام اوست
او بهشياري بپوشد عيب من
ديده او را بديده ديده ام
باب رحمت در جهانم زوبجوست
معدن سر الهي جان ماست
شمه از سر حيدر گفته ام
نطق گويائي و سر اين سخن
در حقيقت هم جديد و هم کهن
در حقيقت جمله را پشت و پناه
در طريقت داده او را طريق
در حقيقت کرده انباز خويش
ديگرم بينائيي در شيب گل
واي برتو گر نداري دستگير
دنيي و عقبيش را پامال گير
راهبر او را بدوزخ مالک است
چرخ اين رشته است در ليل و نهار
عور مانده بر مثال مفلسان
بغض مردان خدا خويش تواست
کرده شيطان در اين شاگرد خود
بهر دو نان گشته در تاب و تب
زانشده بيماره صحت والسلام
بشکن اين لشگر بکن ميدان او
مسجد بي قبله گانرا دير کن
ملک دنيا را بدو دادي تمام
جز تواي داناي سرغيب دان
در حقيقت پيشواي برحقند
هم ز سر اولين وآخرين
وين لسان الغيب را بنوشته اند
او بگويد در لسان عطار کو
ليک پي بردم از ايشان سوي شاه
همچو بيماري که ماند بي طبيب
چون نمي بينم رخ ايشان عيان
چون زغيب آورده ايندم نشان
همچو خورشيدي در اينعالم عيانست
گوش از آن سياره تابان خوريست
تا شود روشن عيان ديده ات
تا خزانت گردد اينجا گه بهار
در شود از وصل برروي توباز
لوح زشتي را ز زشتان شسته ام
چشم نابينا کجا بينا بود
در دل اهل صفا بنشسته ام
شرح اين اسرار گفتم در لسان
روشني ديده بي عيب ماست
و از کسان ناکسم عاري بود
ديدم آن نوري که ميبايست ديد
دوست را بشناختم گفتار رفت
در همه منزل مرا همراه بود
پاي در دامن کشيدم چون ملک