167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
ديوان اوحدي مراغي
ميبري، يا مبر، چه ميگويي؟
در اساس کار فرداي منست
چون به درويشان تولاي منست
تا پشيمان نگردي آخر کار
سنگ بر شيشه ملاهي بار
همگنان را به دوست استظهار
در شهادت مرتبند آن چار
در شب چره چون مويز چيده
در هيچ رکاب نادويده
در سينه نيستان خليده
وآن صيد، که داشتي، رميده
اينکه مرا ميرسد امشب بگوش؟
وندر آن خانه يک پري روييست
هر که پرواي دردسر دارد
ذره اي در هواش مي بينم
دوري از ظلمت هوا باشد
گه در آمد بديده مجنون
که خرابات عشق در پهلوست
تا برانيم چند روزي خوش
تا خود هوس کدام دارد؟
کو کاسه مي مدام دارد
اين شهد که در کلام دارد
منطق العشاق اوحدي مراغي
ترا داريم، وقت ديگران خوش
بزرگان خرده بر خردان نگيرند
کزيشان نيز ما را رنج بودست
وزين در هيچ کاري برنيايد
که ياري ثابتم در مهرباني
ز شکر چون جنايت ميستاني؟
که در شوخي به عالم داستانم
چو در ريگ بيابان گشت خسته
نهادم « منطق العشاق » نامش
جام جم اوحدي مراغي
از در خويشتن مکن دورم
که در آرم به سلک نزديکان
در نفاذ سخن دليرم کن
زانکه ناقوس را زبان بسته
ابد از مد مدتت روزي
خبر از آسودگي نداري هيچ
که در آغوششان کشيدي تنگ
خوش خرامنده خانه در خانه
چشمشان گشته مست بيخوابي
راهب آسا هميشه در سيرند
نام سلطان محمد از نامش
همه پيدا ظهور هم عهدي
ترک ترکش سپرده تارک مهر
رصد ماه در گريبانش
تا بنان ترا کند کلکي
سخن اوحدي در اندازد
لاجورد سپهر زنگاري
پشت ماهي به گاو نالنده
در دم آفتابت آجر پز
در تو گبران شهادت آورده
کو توال تو همت مردان
بولهلب در زبانه سخطم
مالش کس نکرد در بندم
زان دل افسردگان بيفسردم
« خضعت وجهتي لواديها»
فتنه آهنگ آرميدن کرد
ورنه من بر گزاف ننشستم
پيشت آورد کارنامه حال
شب چو بيگه شود بخوابانش
که نگردد به رستخيز تباه
دانش ذات خويش ميبايد
ز امهات حضور زاينده
در فنون هنر بصير کند
بنماند نهاد را پوشش
ذات واجب مغاير آنست
از تراکيب نقشها بندد
جنبش خويش در حراسش کرد
اصل اين چند فرع دانندش
نسبتش با بدن درست شود
تا در آن جايگه قرار کند
زان پديد آيد اختلاجي نرم
متصرف شود در اندامش
با دگر عضوها کند روشن
مرد داننده کودکش خواند
داد ترکيب هاش داده شود
اندران راه سهمناک درشت
به معانيش دسترس نبود
دست بر صورتي جميله کشد
جان محکوم منکر خردش
که بخواهند ناگهانش کشت
حالهاي عجب برانگيزند
بکه اميد و التجا داري؟
در پس قاف قالبت پنهان
ليک در جبه اي، نه آگاهي
تا بلندي گرفت ديوارت
خاک از افلاک در گذشت بتو
بدر آوردنش ببر رنجي
در مناجات عشق موسي وار
حجر او علاج علت ها
زهره طالع ز مطلع فجرش
اوليا در پي سقط نروند
تبري چون دعاي مسکينان
در دم پنجه هلاک مرو
هيچ عيبي بتر ز بي سنگي
در مراعات سر شاهي کوش
سر شاهي سرت بيندازد
غايت غفلتست مستي تو
در بريدن ببايد انديشه
هزل با مردم شريف مکن