ديوان حافظ

به راه ميکده حافظ خوش از جهان رفتي
دعاي اهل دلت باد مونس دل پاک

چون بر حافظ خويشش نگذاري باري
اي رقيب از بر او يک دو قدم دورترک

قتيل عشق تو شد حافظ غريب ولي
به خاک ما گذري کن که خون مات حلال

حافظ قلم شاه جهان مقسم رزق است
از بهر معيشت مکن انديشه باطل

به درد عشق بساز و خموش کن حافظ
رموز عشق مکن فاش پيش اهل عقول

نکته داني بذله گو چون حافظ شيرين سخن
بخشش آموزي جهان افروز چون حاجي قوام

رتبت دانش حافظ به فلک برشده بود
کرد غمخواري شمشاد بلندت پستم

بسوخت حافظ و آن يار دلنواز نگفت
که مرهمي بفرستم که خاطرش خستم

حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روي
من از آن روز که دربند توام آزادم

پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک
ور نه اين سيل دمادم ببرد بنيادم

صبح خيزي و سلامت طلبي چون حافظ
هر چه کردم همه از دولت قرآن کردم

سري دارم چو حافظ مست ليکن
به لطف آن سري اميدوارم

ز چنگ زهره شنيدم که صبحدم مي گفت
غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم

روز مرگم نفسي مهلت ديدار بده
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخيزم

بود که لطف ازل رهنمون شود حافظ
وگرنه تا به ابد شرمسار خود باشم

حافظ عروس طبع مرا جلوه آرزوست
آيينه اي ندارم از آن آه مي کشم

به مردمي که دل دردمند حافظ را
مزن به ناوک دلدوز مردم افکن چشم

گر از اين دست زند مطرب مجلس ره عشق
شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشم

نيست اميد صلاحي ز فساد حافظ
چون که تقدير چنين است چه تدبير کنم

اي مه صاحب قران از بنده حافظ ياد کن
تا دعاي دولت آن حسن روزافزون کنم

ز باده خوردن پنهان ملول شد حافظ
به بانگ بربط و ني رازش آشکاره کنم

اين جان عاريت که به حافظ سپرد دوست
روزي رخش ببينم و تسليم وي کنم

دوستان عيب نظربازي حافظ مکنيد
که من او را ز محبان شما مي بينم

ور چو حافظ ز بيابان نبرم ره بيرون
همره کوکبه آصف دوران بروم

حافظ اسير زلف تو شد از خدا بترس
و از انتصاف آصف جم اقتدار هم

محتسب داند که حافظ عاشق است
و آصف ملک سليمان نيز هم

حافظ اين خرقه پشمينه مينداز که ما
از پي قافله با آتش آه آمده ايم

قانع به خيالي ز تو بوديم چو حافظ
يا رب چه گداهمت و بيگانه نهاديم

حافظ نه حد ماست چنين لاف ها زدن
پاي از گليم خويش چرا بيشتر کشيم

دلم از پرده بشد حافظ خوشگوي کجاست
تا به قول و غزلش ساز نوايي بکنيم

بيار مي که به فتوي حافظ از دل پاک
غبار زرق به فيض قدح فروشويم

وام حافظ بگو که بازدهند
کرده اي اعتراف و ما گوهيم

حافظ از آب زندگي شعر تو داد شربتم
ترک طبيب کن بيا نسخه شربتم بخوان

حافظ ز خوبرويان بختت جز اين قدر نيست
گر نيستت رضايي حکم قضا بگردان

آن که بودي وطنش ديده حافظ يا رب
به مرادش ز غريبي به وطن بازرسان

ز دلگرمي حافظ بر حذر باش
که دارد سينه اي چون ديگ جوشان

حديث صحبت خوبان و جام باده بگو
به قول حافظ و فتوي پير صاحب فن

مشورت با عقل کردم گفت حافظ مي بنوش
ساقيا مي ده به قول مستشار مؤتمن

گويي برفت حافظ از ياد شاه يحيي
يا رب به يادش آور درويش پروريدن

مبوس جز لب ساقي و جام مي حافظ
که دست زهدفروشان خطاست بوسيدن

حافظ طمع بريد که بيند نظير تو
ديار نيست جز رخت اندر ديار حسن

حافظ وصال مي طلبد از ره دعا
يا رب دعاي خسته دلان مستجاب کن

چو عندليب فصاحت فروشد اي حافظ
تو قدر او به سخن گفتن دري بشکن

حافظ ز گريه سوخت بگو حالش اي صبا
با شاه دوست پرور دشمن گداز من

کدورت از دل حافظ ببرد صحبت دوست
صفاي همت پاکان و پاکدينان بين

حافظ جناب پير مغان مامن وفاست
درس حديث عشق بر او خوان و ز او شنو

آتش زهد و ريا خرمن دين خواهد سوخت
حافظ اين خرقه پشمينه بينداز و برو

حافظ طمع مبر ز عنايت که عاقبت
آتش زند به خرمن غم دود آه تو

خسروا پيرانه سر حافظ جواني مي کند
بر اميد عفو جان بخش گنه فرساي تو

حافظ که ساز مطرب عشاق ساز کرد
خالي مباد عرصه اين بزمگاه از او