ديوان بيدل دهلوي

همت نپسندد که باين هستي موهوم
چون عکس در آينه کنم خانه خدائي

در کشور ياسي که سحر خنده شام است
خفاش شوي به که دهي عرض همائي

زين جوش غباري که گرفته است جهانرا
فتح در خيبر کن اگر چشم گشائي

در دامن خيال تو دارد غبار ما
بيدست و پائي بثريا رسيده ئي

غبار ناشده زين دامگاه رستن نيست
چو آب در قفس گوهريم زنداني

مزد تلاشم برهت ديده ندارد گهري
آبله ئي کو که نهم در قدم خويش سري

شور جهان در قفسم صور قيامت جرسم
ميگسلد هر نفسم رشته ساز سحري

محيط آنگه محاط قطره حرف است
که ميداند چسان در دل نشستي

از ذره تامه و مهر در عاجزي مساويست
اينجا کسي ندارد بر هيچ کس فزوني

آن به که خاک باشيد در سجده گاه تسليم
بر آسمان مبنديد از طبع پست دوني

در حرف و صوت دنيا گم گشت فهم يکتا
فرسود بال عنقا پرواز چند و چوني

در عشق جانکني هم دارد ثبات جاويد
بنياد نام فرهاد کرده است بيستوني

نامحرمي بگردن بي اعتباريم بست
شد صفر حلقه در از خجلت بروني

در ساز عجز کوشيد گردن بمو فروشيد
با سرکشي مجوشيد تيغ قضاست خوبي

آنقدر بر در اظهار مبر حاجت خويش
که بخفت کده منت احباب رسي

علاج زندگي بي نيستي صورت نمي بندد
چو زخم صبح دارم در عدم اميد بهبودي

خيال چين ابروي تو هر جا بي نقاب افتدد
نظرها در دم شمشير با جوهر کندبازي

بطوفان خيالت اشک حسرت بسملي دارم
که هر مژگان زدن در عالم ديگر کند بازي

بود ننگ شکوه مهر محو ذره گرديدن
بگو تا جلوه در آينه ها کمتر کند بازي

دل عاشق بگلگشت چمن حيفست پردازد
سپند آن به که در جولانگه مجمر کند بازي

ازين کهسار مگذر بي ادب کز درد يکرنگي
پري در شيشه نالد گر بگردد پهلوي سنگي

غنا پرورده فقرم خوشا سامان خورسندي
کز اقبالش توان در خاک هم زد کوس اورنگي

درين گلزار آخر از فسون فرصت انديشي
فسرديم و تبستيم آشياني در دل تنگي

نهان ميدارد از شرم تکلم لعل خاموشش
چو بند نيشکر در بوس هم ذوق شکر خائي

طمع بشش جهتت بسته راه حاصل مطلب
جهان همه در باز است اگر گدا تو نباشي