ديوان بيدل دهلوي

بآساني مدان آئينه ديدار گرديدن
صفا در پرده زنگار دزديده است شبگيري

تعلقهاي هستي محو چندين حيرتم دارد
بخود پيچيدنم در زلف او تابست پنداري

قدح پيماي زخمم در هواي آب پيکاني
بطبع آرزويم تر دماغي کرده طوفاني

قناعت نيست در طبع فضولي مشربت (بيدل)
وگرنه آسمان شب تا سحر دارد چراغاني

حسن کيفيت تحقيق مجاز آينه نيست
اين چه جام است که در مجلس ما ميگردي

طپش آينه در نبض خيالي دارد
کارواني که تواش بانگ درا ميگردي

حيرت تست گريبان در استقبالت
جلوه ها ميروي و آينه وا ميگردي

بدر زن چو موج از کنار محيط
که رنج سفر در وطن ديده ئي

گه بپاي کاکلش افتم گهي در پاي زلف
خوش سر و کاري مرا افتاد با افتادگي

بخط عنبرين در هاله گيري ماه تابان را
ز گيسو سنبل شاداب بر گلبرگ تر پيچي

در قناعت همه اسباب بزير قدم است
مور اين دشت نخواهد ز سليمان مددي

اينقدر باز نگردد در تشويش سوال
از کريمان نرسد گر بگدايان مددي

نشيند طفل اشکم در دبستان صدف (بيدل)
که چندي از طپش آسايد و کمتر کند بازي

گر نيست در اين ميکده ها دور تمامي
قانع چو هلاليم به نصف خط جامي

در ملک قناعت بمه و مهر مپرداز
گر نان شبي هست و چراغ سر شامي

بنياد غرور همه بر دعوي پوچ است
در عرصه ما تيغ کشيده است نيامي

پرواز نفس راز هوا نيست رهائي
در دام خودي گر همه تن رم شده باشي

خلوتگه تحقيق زتمثال مبراست
آينه در اينجا تو چه محرم شده باشي

عالمي در نفس سوخته خون ميگردد
تا تو يک ناله پرواز اثر مي آئي

هر کجا (بيدل) از اين باغ نهالست بلند
در هواي قد او ناله کشيده است قدي

آمدن فهم نشان تير آفت بودن است
گر بداني رفته ئي در حصن محکم رفته ئي

دل صيد آب شد در حسرت شوق گرفتاري
رسد يارب بگوش حلقه دام تو فريادي

گردتري از جبهه شبنم نتوان برد
در آينه ما عرقي کرده نگاهي

گامي برهت نازده در خاک شستم
چون اشک باين رنگ دميد آبله پائي

اي آينه گرد نفسي بيش ندارم
زين بيش مرا در نظر من ننمائي