ديوان بيدل دهلوي

رموز حيرت آينه کيست دريابد
اقامت در دل نيست بي تقاضائي

نشانده است جهانرا در آتشي که مپرس
جمال درنظر و انتظار فردائي

کمال نغمه در اينجا بقدر حنجره است
ادا کنيد بخواندن حق سخنداني

ندانم از کدامين کوچه خيزد گرد من يارب
نواي شوقم گم کرده ام ره در نيستاني

تبسم جلوه ئي چون صبح بگذشت از کنار من
سراپايم نهان گرديد در گرد نمکداني

بزلف او شکست آماده حسرت دلي دارم
که عمري شد شکن مي پرورد در سنبلستاني

زنيرنگ خيال طفل شوخ شعله در چنگي
شرر جواله گرديده است تا گردانده ام رنگي

زطبع ما درشتي برد ياد رفتگان (بيدل)
خرام نالها نگذاشت در کهسار ما سنگي

مست و مخموري نميباشد همه محو دليم
سنگ اين کهسار و مينا در بغل خوابيدني

چون حباب از خامشي مگذر که حسن عافيت
خفته است آينه در دست قفس دزديدني

سبک ساريست هر گه در نظرها بيدرنگ آئي
باين جرأت مبادا چون شرر مينا بسنگ آئي

حيا ساماني اينمقدار رسوائي نميخواهد
که چون فواره هر چند آب گردي در شنلگ آئي

بساط لاف چندين انفعالي در کمين دارد
حذر زان وسعت دامن که زير پاي لنگ آئي

کسي با برق بي زنهار فرصت برنمي آيد
بافسون نفس تا چند در باد تفنگ آئي

بسامانست (بيدل) عشرتت در خورد همواري
بسير اينچمن بايد روي آئي که رنگ آئي

سجده را در خاکراهش گر عروج آبرو است
ميشود چون دانه ام آخر عصا افتادگي

سرشکم صد سحر خنديد و پيدا نيست تأثيري
کنون از ناله در تاريکي شب افگنم تيري

اگر از اهل تقوائي بپرهيز از توانائي
که در کيش تعين چون جواني نيست بي پيري

بنفي سايه موهوم کن اثبات خورشيدي
همه قلبيم اما در گداز ماست اکسيري

دلي پردارد از مجنون ما سنگ کف طفلان
مگر خالي کند در صورت ايجاد زنجيري

شب چشم نيم مستش واشد زخواب نيمي
در دست فتنه دادند جام شراب نيمي

گيرم لبت نگردد بي پرده در تکلم
از شوخي تبسم واکن نقاب نيمي

زان ابر خط که دارد طرف بهار حسنت
خورشيد پنجه ناز زد در خضاب نيمي

چه خيال است که در انجمن حيرت حسن
گل کني آينه و ناز بدامان نکني

خواب در ديده ارباب قناعت تلخ است
بوريا گر نکند مخملي و ديبائي