ديوان بيدل دهلوي

فيض صحرا در غبار خانمان آسوده است
تا بدامن وارسي بايد گريبان بردري

عمرها شد ميزني (بيدل) در دير و حرم
آه ازان روزيکه گويندت چه زحمت ميبري

بجز مشاطه جادو که دارد نبض گيسويش
چنين ماري مگر در دلست افسونگر کند بازي

ندانم مشهد تيغ خيال کيست اين گلشن
که شبنم کرد گلها را نهان در چشم قرباني

بنيرنگ خيالش آنقدر جوشيده ام (بيدل)
که در رنگ غبارم ميتوان زد خانه عماني

زين خرقه برون تاز و در غلغله واکن
چون ني به نيستان همه تن بند گلوئي

تا آب تونم دارد و گرديست زخاکت
در معبد عرفان نه تيمم نه وضوئي

کو جوش خمستان و تماشاي بهارت
زين ساز که گل در سبد و مي بسبوئي

غواصي رازت بدلائل چه جنون است
در قلزم تحقيق شنا خوانده کدوئي

هوس در نسخه تسليم ما صورت نمي بندد
نگه نتوان نوشتن بر بياض چشم قرباني

نيابي بي امل طبع گرفتاران عالم را
رسائي آشيان دارد همين در موي زنداني

ندارد بلبل تصور جز تسليم پردازي
همان در خانه نقاش ماند از ما پرافشاني

مخمور لبت گر چمنش نشه رساند
در شيشه يک غنچه نماند مي رنگي

تا طرح تبسم فگني چين جبين است
در لطف و عتابت نتوان يافت درنگي

در عالم ايجاد مسلم نتوان زيست
هر دل المي دارد و هرآينه رنگي

در ديده عبرت اثر دام حوادث
خفته است بزير پر طاوس پلنگي

فرياد که در سرمه نهفتند خروشم
بشکست دل اما نرسيدم بترنگي

در ديده ابناي زمان چند توان زيست
مکروه تر از صورت ايمان بفرنگي

(بيدل) نيم آزاد برنگي که زتهمت
بر چشم شرارم مژه بند در رگ سنگي

شيوه عشاق چون اشکست در راه نياز
ابتدا سرگشتگيها انتها افتادگي

همچو آتش سرمکش (بيدل) که در تدبير امن
خاک بنياد ترا دارد بپا افتادگي

چو من بدامگه عبرت اوفتاده کمي
قفس شکسته بي بال دانه در عدمي

گل کرده زمصرع برجسته نفس
يک سکته در دماغ تأمل نشسته ئي

خون ميخورم زدرد دل و دم نميزنم
ترسم بنالد آبله در پا شکسته ئي

تا گلستان تو در سبزه خط گشت نهان
ديده ئي نيست که چون لاله ندارد رمدي