ديوان بيدل دهلوي

بر موي پيري افتاد امروز نوبت رنگ
زد خامه در سفيداب صورت نگار طفلي

باز آمد در چمن ياد از صفير بلبلي
رنگ گل طرف عذار بوي سنبل کاکلي

سر نگون فکر چون ميناي خالي سوختم
مصرع موزون نکردم در زمين قلقلي

اينقدر از فکر هستي در و بال افتاده ايم
جز خم گردن درين زندان نميباشد غلي

سرخوش پيمانه ميخانه تسليم باش
حلقه بيرون در هم نيست بي جام ملي

خجلت کش نقش قدم آبله داراست
در راه تو هر سو عرق آلوده جبيني

پيش آي که چون شمع نشسته است براهت
در گردش رنگم نگه باز پسيني

باين تمکين خرامت فتنه در خوابست پنداري
تبسم از حيا گل بر سر آبست پنداري

گهر در بحر از گرد يتيمي خاک مي ليسد
تو از پندار حرص تشنه سيرابست پنداري

تحير صورتي نگذاشت در آئينه ام (بيدل)
صفاي خانه اي دارم که سيلابست پنداري

نگه ز پرده آن چشم ناتوان پيداست
برنگ شخص اجل در لباس بيماري

زبان خار ندانم چه گفت در گوشش
که چشم از آبله ام برد سيل خونباري

چه ممکنست دل از گريه ام بجا ماند
ز سنگ نيز نيايد در آب خودداري

در آن بساط که من مرکز فسردگيم
زند ز شعله جواله سعي پرکاري

خراش تازه ئي در طالع انظاره مي بينم
درين گلشتن ز شوخي هر سر خاريست مژگاني

فضاي عشرتي کو وادي خونريز امکان را
زمين تا آسمان خفته است در زخم نماياني

ازين گلشن جنون حيرتي گل کرده ام (بيدل)
نهان چون بوي گل در رشته چاک گريباني

بجيب زندگي تهمت شمر نقد بقا بستن
مگر در کاغذ آتش زده مشت شرر پيچي

در آينه شوخي اين جلوه شکستي است
بر روي جهان بيهده چون رنگ نگردي

در عالم اضداد چه انديشه صلحست
با خود نتوان ساخت اگر جنگ نگردي

اي موج گهر آب شو از ننگ فسردن
رفتند رفيقان و تو در ضبط عناني

جنون عشق طوفان ميکند در پرده شوقم
گريبان ميدرد از بند بندني دم نائي

در کاروان هستي يک جنس نيستي بود
زين چارسو گزيديم دکان چارسوئي

تدبير خانمانت در عشق خنده دارد
کشتي شکسته آنگه غمخواري سبوئي

جوش و خروش عشقيم زير و بم هوس چيست
هر پشه در طنينش دارد نهنگ هوئي