ديوان بيدل دهلوي

داد زکم بضاعتي آه زسست همتي
معصيت آتشي نيافت در خور ابر رحمتي

همدم صبح محشرم در تگ و پوي جانکني
تا نفسم بلب رسد ميگذرد قيامتي

طپشها در هجوم حيرت ديدار گم دارم
نگاه نتوانم غرقه طوفان خاموشي

دل داغ آشياني در قفس پرورده ام (بيدل)
بزير بال دارم سير طاوس چمن پوشي

در عالمي که نقدش مصروف احتياجست
ابرام ميفروشي چندانکه زنده ماني

موي سپيد پنبه گوش کسي مباد
در خواب سير صبح بناگوش کرده ئي

تصوير شمع محرم سوز و گداز نيست
در ساغرت مي است که کم نوش کرده ئي

نشد اول چراغ عافيت در ديده ام روشن
که پيش از دود کردن آتشم خاکستري کردي

نگاه او اگر افگندي سپند ناز در آتش
بحيرت ماندن چشم غزالان مجمري کردي

هزار آينه حيرت در قفس کرده است طاوست
جهاني چشم بگشايد تو گر يکبال بگشائي

زتحريک نفس عمريست (بيدل) در نظر دارم
پر پروانه چندي جنون پرواز عنقائي

در ادبگاهي که بايد از فضولي آب شد
بيخبر کاري اگر کردي تمنا کرده ئي

در ساز کارگاه عدم انقلاب نيست
اينجا چه ديده ئي ز بقا تا فنا شوي

بست زير فلک آزادگيم نقش فشردن
ناله در کوچه ني شد گره از تنگ فضائي

خنده عمريست نمي آيدم از کلفت هستي
حاصلي نيست در اينجا تو هم اي گريه نيائي

در مرکز تسليم است اقبال بلنديها
سر بر فلکم اما از آبله دستاري

اي گشاد و بست مژگانت معماي پري
جام در دستست از چشم تو ميناي پري

(بيدل) از آثار نيرنگ فلک غافل مباش
وضع اين نه حلقه خلخاليست در پاي پري

افتاده است حيرت در عالم خيالات
فرش بساط وهمي ني مخملي و خوابي

برق نيرنگ باين جلوه قيامت دارد
شعله در پرده سنگ است و جهان سوخته ئي

عمر در سعي غبار جسد افشاندن رفت
آخر اي روح مقدس ز کجا تاخته ئي

نقش غير و حرم عشق چه امکان دارد
صورت تست در آن پرده که نشناخته ئي

گردباد آنهمه سر خويش نچيند (بيدل)
در خور گردش سرگردني افراخته ئي

اي غافل از نهايت تا کي غم بدايت
مو هم سفيد کردي در انتظار طفلي

آخر ز جيب پيري قد خميده گل کرد
رمز کچه نهفتن در روزگار طفلي