ديوان بيدل دهلوي

راز مخموري ديدار نهان نتوان داشت
صد زبان در مژه دارد لب غماز نگاه

نديدم در غبار ودود اين صحراي خوابيده
بجز خواباندن مژگان ره پيداي خوابيده

اگر آسودگي ميخواهي از طاقت تبرا کن
طريق عافيت در پيش دارد پاي خوابيده

جهان بيخودي يکرنگ دارد جهل و دانش را
تفاوت نيست در بنياد نابيناي خوابيده

عدم تعطيل جوش هستي مطلق نمي گردد
نفس چون نبض بيدار است در اعضاي خوابيده

چنان در خود فرو رفتم بياد چشم مخموري
که جوشد از غبارم ناز مژگانهاي خوابيده

نماند از قامت خم گشته در ما رنگ اميدي
تنک کرديم برگ عيش ازين صحراي خوابيده

زشکر عجز (بيدل) تا قيامت برنمي آيم
برنگ جاده منزل کرده ام در پاي خوابيده

در گلستاني که تخمي از محبت کاشتند
زخم ميبالد گل اينجا ناله ميرويد گياه

حلاوت آرزو داري در مشق خموشي زن
گره گر ديدن از آغوش ني شکر برآورده

صدف در بحر هنگام شکرپردازي لعلت
فراهم کرده موج خجلت و گوهر برآورده

مگر از بيخودي راه اميدي واکني ورنه
شعور آب و گل بر روي خلقي در برآورده

وحشت ما گر مقام الفتي دارد دلت
ناله را در کوچه ني نيست منزل جز گره

ايخوشا نوميدي تدبير فتح الباب من
تا شدم ناخن ندارم در مقابل جز گره

رنگ حال نيک وبد مي بينم اما خامشم
سرمه دارم در گلو چون جوهر اندر آينه

(بيدل) از دل برون مقامي نيست
دشت و در تاز خانه ايم همه

بکوشش ازسر مقصد گذشتن آسان نيست
چو جاده رشته ما را در انتهاست گره

چو تار سبحه در اين دامگاه حيراني
فلک بکار من افگند هر کجاست گره

از طبع ذره گر طپشي واکشي بس است
در پرده خيان ازين پيش نگذري

در کاروان غبار املهاي اعتبار
پس مانده است اگر تو زخود پيش نگذري

همچو شبنم انفعال نارسائي ميکشم
در عرق خواباند پروازم زبي بال و پري

مستي آهنگست پيغام ازل هشيار باش
جام و مينا در بغل مي آيد آواز پري

زحمت تدبير يکسو نه که در درياي عشق
بادباني نيست کشتي را به از بي لنگري

در پناه مشرب عجز ايمن از آفات باش
خار اين صحرا ندارد شيوه دامن دري

از فضولي قطع کن (بيدل) که در بزم يقين
حلقه تا گشتي بفکر خويش بيرون دري