ديوان بيدل دهلوي

گرد غفلت مشگافيد که در عرصه رنگ
بي نشانيست خطاي قدر انداز نگاه

فطرتت پاي در رکاب هواست
که ترا بر پر هماست نگاه

چيست گردون کاينقدر در خلق غوغا ريخته
سرنگون جامي بخاک تيره صهبا ريخته

قطع اميد قيامت کن که پاس مدعا
در غبار دي هزار امروز و فردا ريخته

تاتواني (بيدل) از تعظيم دل غافل مباش
شيشه گر نقد نفس در جيب عنقا ريخته

نقش امکان در بهار حيرتم رنگي نه بست
شسته ام عمريست اين دفتر بچشم آينه

در عالمي که حسن زتمثال ننگ داشت
ما دل گداختيم بسوداي آئينه

(بيدل) شويم تا نکشد دامن هوس
خودبيني ئي که هست در ايماي آئينه

نيست زانقلاب نفس عافيت مسلم کس
در زمين عبرت ما ريشه کرد زلزله

در شکنج عزت اند ارباب جاه
آب گوهر برنمي آيد زچاه

عمرها شد ميطپد بي روي دوست
چون رگ ياقوت در خونم نگاه

در خيالش محو شد آثار من
اين کتانرا شست آخر نور ماه

بر شکست شيشه دلهاي ما رحمي نداشت
آنکه در طاق خم آنزلف تاب انداخته

تا کجاها بايدم صيد خموشي زيستن
در غبار سرمه چشمش دام خواب انداخته

رخت همت تا نه بيند داغ اندوه تري
سايه ما خويش را در آفتاب انداخته

اي خيال انديش مژگان اندکي مژگان بمال
ميفشارد چشم من رخت در آب انداخته

يک نگه کم نيست (بيدل) فرصت عمر شرار
آسمان طرح درنگم در شتاب انداخته

در خيال آباد دل از هر طرف خواهي درا
ره ندارد نسبت بام و دراندر آينه

از امل محمل کش صد کاروان نوميديم
سبحه در گردن نمي بندد حمايل جز گره

از تعلق حاصل آزادگان خونخوردنست
سرو کم آرد ببار از پاي در گل جز گره

از فسون عافيت بر خود در کوشش مبند
رشته راهت نمي بيند زمنزل جز گره

چسان در پرده دارم حسرت طفلي که نيرنگش
تامل تا نفس دزدد سرشکم سر برآورده

غبارم برنميخيزد ازين صحراي خوابيده
اسيرم همچو جولان در طلسم پاي خوابيده

محرم راز کرم نتوان شدن بي احتياج
در پناه رحمت آخر ميبرد ما را گناه

در نهان خانه دل مژده ديداري هست
ميکشد گوش من از آينه آواز نگاه