ديوان بيدل دهلوي

سعي طلب بيسرو پا جاده تحقيق رسا
سبحه صفت آبله ها خفته برون در تو

خرابي ميکنم تعمير نازي در نظر دارم
زبخت تيره من و سمه ئي ميخواهد آن ابرو

جهاني را تحير بسمل ناز تو مي بينم
نميدانم چه تيغست اينکه دارد در ميان ابرو

بياد چين ابروي تو در يار از امواجش
شکستي ميکشد بر دوش چندين کاروان ابرو

گر حسن کلام آينه داردم پيريست
در خلق ضيافتکده شير و شکر تو

خواب عدمت به که فراموش نگردد
از بيضه برون در طلب بالش پر شو

راز تو آتشيست که چون پرده در شود
کام هزار سنگ شگافد زبان او

در وادئي که محمل اميد بسته ايم
نالد شکست بر جرس کاروان او

جنون حرص بي وضع قناعت برنمي آيد
تسلي دشمني چون عمر مفلس در تمنا رو

غبار من زحد برداشت ابرام زمينگيري
مبادا عشق فرمايد که برخيز از در ما رو

ببزم جلوه پيمائي حيا ظرفي دگر دارد
حباب اين محيطي در گشاد چشم پنهان شو

خوبي زالفت ذقنت ره بدر نبرد
يوسف ازان گريخت در آغوش چاه او

در وادئي که شرم نقابت گشوده است
بر چشم نقش پا مژه پوشد گياه او

(بيدل) بياد سرو تو در خون طپيد ليک
موزون نگشت يک الف از مشق آه او

درخرقه گدائي و در کسوت شهي
سوزن صفت زتار تعلق جريده رو

در حسرت بهار حظت گرد ميکند
جوهر بجاي سبزه زصحراي آينه

جز حيرت آنچه هست متاع کدورتست
در عشق بعد ازين من وسوداي آينه

حسن و هزار نسخه نيرنگ در بغل
ما و دلي و يک ورق انشاي آينه

اي باوج قدس فرش آستان انداخته
سجده در بارت زمين بر آسمان انداخته

شمع خلوتگاه يکتائي بفانوس خيال
کرده مژگان بازو آتش در جهان انداخته

دستگاه حيرتت در چارسوي آگهي
جنس هر آينه بيرون دکان انداخته

هرکسي اينجا برنگي خاک بر سر ميکند
آبروي فکر در جوي بيان انداخته

دربساطي کز هجوم بيدماغيهاي ناز
يکصدا صد کوه در پاي فغان انداخته

تا کري گيرد ره شور محيط گير و دار
قطره آبي حلقه در گوش شهان انداخته

تا نچيند از گل و خار تعين انفعال
انس موئي در دماغ بيدلان انداخته