ديوان بيدل دهلوي

هوئي کشيد کلک قيامت صرير من
صد نيستان گداخت گره در صفير من

زين قامت خميده صد حرص در رکاب
غافل نيم هنوز جوانست پير من

غنچه ئي نيست که اوراق گلش در بر نيست
هر گره راست بصد رنگ مهيا ناخن

کو معبد حضوري کز ما برد رعونت
صد حيف پير گشتيم در جستجوي زانو

چون برگ گل بيادت يک صبح غنچه بودم
شد عمر در جبينم خفتست بوي زانو

زين فکرهاي باطل چيزي نميگشايد
گيرم فتاده باشم سر در گلوي زانو

بيحاصلان سرا پا اندوه در کمين اند
چيزي نرويد از بيد جز آرزوي زانو

(بيدل) چو موج گوهر در فکر خويش خشکم
پيشانيم قدح زد اما بجوي زانو

فرصت در اين بهار پرافشان وحشتست
همچون نگه بهر گل و خاري رسيده رو

تا چند هرزه از در هر کوچه تاختن
يکقطره خون شو و زگلوي بريده رو

کورانه چند در پي عصيان قدم زدن
شايد که باز گردي از اين راه ديده رو

زين خاکدان عروج تو در خورد وحشتست
بر نردبان صبح زدامان چيده رو

در گلشني که رنگ بهارش ندامتست
اي شبنم بهار تماشا نديده رو

چون شعله در طريق فنا اضطراب چيست
ضبط نفس کن و قدمي آرميده رو

در تنگناي خانه گردون هلال وار
خواهي سرت بسقف نيايد خميده رو

ما از در اميد وصالت نمي رويم
کو دل بحسرت آب شو و خون زديده رو

در کارگاه فطرت نام شکست ننگست
بايد قلم نه بندد نقاش چيني از مو

کم نيست شخص ما را در کسوت ضعيفي
از رشته دامنيها يا آستيني از مو

بسکه شکوه جلوه ات ريخته است زهر طرف
عکس بروي آينه آينه در پناه تو

سراغ خويش يابم تاره تحقيق او گيرم
مرا در خود نهان دارد جمال آشکار او

(بيدل) مباش ايمن از آفات روزگار
چون مار خفته در بن دندان گزند او

صفر در معني الفها را يکي ده ميکند
طوق قمري ميفزايد قدر استغناي سرو

پاي در زنجير دورش گفتگو آزادگي
(بيدل) اين سطر تکلف نيست جز انشاي سرو

سلامت در دم تيغست (بيدل) داغ تسليمي
که امشب ناز گستاخانه مي پيچد ازان ابرو

در انتظار جمالي نشسته ام بخيالي
تحير از مژه آغوش ها گشاده بهر سو