167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
تذکرة الاوليا عطار
ديوان عراقي
کجا جويم تو را آخر من حيران؟ نمي دانم
که : درآ، درآ، عراقي، که تو خاص از آن مايي
ديوان قاآني
در دلم زان آب تاب و بر رخم زين تاب آب
در تيره شب ماه اي عجب نيکوتر آيد در نظر
بقا مشکل دو پا در گل هوا در دل هوس در سر
ني ني که از اين ابر در آذار در آزار
جمله را در دم درود و جمله را بر لب سلام
در آرد اين سر نه چرخ را چون گوي در چوگان
ديوان محتشم کاشاني
در نزد آتش غيرت به دلم در زد و رفت
باد در کف چون گل از وي بي دلي پا در گلي
ديوان مسعود سعد سلمان
فتح و ظفر در پيش تو نزل بقا بر خوان تو
ديوان فيض کاشاني
در زير سر گو سنگ باش ما را چو بر افلاک پاست
جان من اين درين توئي جان تو آن در آن توئي
ديوان شمس
با مقنعه کي تان شدن در جنگ ما در جنگ ما
حاجت دهد عشقي دهد کافغان برآرد از گزند
تو منشين منتظر بر در که آن خانه دو در دارد
چه سازم من که من در ره چنان مستم که لاتسأل
تا در که را پيدا شود پيدا شود اي جان عم
در عشق شراب است آن در عشق سبوي است اين
بي دل و جان مي نويسد گر چه در انشي است آن
در دل و جان و در نظر منظره هست و جاي نه
گهر در خانه گم کردي به هر ويران چه مي پويي
که مي سوزد در آن جا خوش به هر اطراف ذاالنوني
ديوان وحشي بافقي
که در مي پرورد در بحر و زر مي آکند در کان
فرهاد و شيرين وحشي بافقي
چه در فخر و چه در ننگ و چه در عار
کليله و دمنه
صدا اللئام و صيقل الاحرار
شاد همچون خيال گنج انديش
ما کان اعرفه بالدون والسفل
خطي چو در منثور
خيره ز بس نيرنگ او
از حد طايف تاختن
جز رخش بار روستم ؟
ديوان ابوسعيد ابوالخير
يعني ز شراب ساغري آوردند
اسرار و رموز اقبال لاهوري
گل بشاخ اندر نهان در دامنم
فتنه در جيبي سراپا محشري
در جهان مثل مي و ميناستيم
از تماشا حاصلي برداشتم
اجتناب از خوردن خربوزه کرد
کاروان را زورق صحراستي
لذت تخليق قانون حيات
هست در ميدان سپر انداختن
همچو مردان جانسپردن زندگيست
در زمين هند تخم سجده ريخت
در ميان سنگها ميناستم
ناتواني ناکسي ناپختگي است
در جنون عاشقي کامل نشد
از مريدانش شه هندوستان
قصد تسخير ممالک داشتي
از تهيدستي، ضعيف آزاريش
خواجگي از حفظ اين کالاستي
کشتيش طوفاني ظلمات عقل
در ميان انجمن تنهاستم
در ميان محفلي تنهاستم
در گلستان غنچه گردد دامنم
خلعتي بخشد مرا خاکسترم
آتش آورد گاه زندگي
مثل همکاران گرفتار همند
نغمه اش در پرده ناپرداخته
هر کجا باشم سراپا آتشم
فقر او از تربتش پيداستي
در ره حق مشعلي افروختيم
در نهاد او مساوات آمده
تا احلوا قومهم دار البوار
امتي محبوب هر صاحبدلي
بر در ما زد صداي پيهمي
مي نينديشد صواب و ناصواب
رفت ليلاي شکيب از محملم
ناله هاي اين گداي دردمند