ديوان بيدل دهلوي

کسوت مرگم نقاب غفلت ديدار نيست
در کفن دارد نگاه پير کنعان زيستن

نعمت الوان دنيا نيست در خورد تميز
بي خس جاويد بايد جوع دندان زيستن

بزم امکانست (بيدل) غافل از مردن مباش
خضر اگر باشي در اينجا نيست امکان زيستن

گر باين واماندگي مطلق عنان خواهم شدن
گام اول در رهت سنگ نشان خواهم شدن

جبهه من در کمين سجده فرسوده است ليک
عالمي را قبله ام گر آستان خواهم شدن

غير جيب بيخودي خلوتگه آرام نيست
در شکست رنگ چون آتش نهان خواهم شدن

اشک مجنونم تسلي در مزاجم تهمتيست
از چکيدن گر فرو ماندم روان خواهم شدن

گل قيامت چيدن در شگفتگي دارد
غنچه گرد و ايمن باش خنده ميزند گردن

خلق ميکشد يکسر رنج در خور طاقت
تا سري زدوش افتد کاش بشکند گردن

تيغ بر کف ايستاده است صرصر اجل (بيدل)
همچو شمع در هر جا سر برآورد گردن

گرچه جز ذکرت نميگنجد حديثي در زبان
چون نگينم جاي نام تست خالي بر زبان

نغمه من اضطراب ايجاد ساز عالمي است
عمرها شد چون سخن پر ميزنم در هر زبان

تا برنگ خانه چشم ايمن از آفت شوي
به که باشد همچو مژگانت برون در زبان

عجر ما (بيدل) بتقريري دگر محتاج نيست
موج در عرض شکست خود بود يکسر زبان

خودنمائي گر باين خجلت عرق سامان شود
عکس در آينه غواص حيا خواهد شدن

شوق طاوست (بيدل) بيضه ميبايد شکست
صد در فردوست از يکعقده واخواهد شدن

کرد حرف بي نشانم عالمي راتر زبان
همچو عنقا آشياني بسته ام در هر زبان

وصف آنخط شوخي ئي دارد که در انديشه اش
ميدواند ريشها موج رگ گل بر زبان

به که عاشق حسرت ديدار در دل بشمرد
موج سيلابست اگر جوشد زچشم تر زبان

اهل معني يکقلم در ضبط اسرار خوداند
موج ممکن نيست بيرون آرد از گوهر زبان

راحت اهل سخن در بي سخن گرديدنست
غير خاموشي ندارد بالش و بستر زبان

راز کمظرفان نمي پوشد هجوم احتياج
ميکشد در تشنگيها از صدا ساغر زبان

لب ما پرده در راز تمنا نشود
ناله هر چند گريبان طلب آيد بيرون

گر قناعت را تواني داد سامان نگين
پشت ناخن نيز دارد در کفت شان نگين

گر همين ساز گرفتاريست بال اشتهار
دام هم در راه ما چيد است دوکان نگين