ديوان بيدل دهلوي

موج گوهر در قناعتگاه قسمت خشک نيست
تردماغ شرم استعداد بايد زيستن

زبس محو است نقش آرزوها در کنار من
بهشتي رنگ ميريزد زپرواز غبار من

هلاکم کرده ئي مپسند از آن فتراک محرومم
هنوز اين آرزو رنگيست در خون شکار من

براحت مرده ام اما زيارتخانه ننگم
تو مي آئي و من آسوده آتش در مزار من

زپا بوسش بهار حيرت جاويد سامان کن
چمن تا در برت غلطد حنائي را گريبان کن

اثر پرورده ياد نگاه اوست اجزايم
زخاکم سرمه کش در ديده و عريان غزالان کن

درين گلشن که بال افشاني رنگست بنيادش
تو هم آشياني در نواي عندليبان کن

غبارت چون سحر در بال عنقا آشيان دارد
بذوق امتحان رنگي اگر داري پرافشان کن

تحير ميزند موج از غبار عرصه امکان
نم اشکي اگر در لغزش آئي ناز جولان کن

شکوه همت آئينه در ضبط نفس دارد
هوا را گرمسخر کرده ئي تخت سليمان کن

زخودداري نفس ميزد تب و تاب چراغ من
در آتش تاختم چندانکه شد هموار داغ من

سواد عالم اسباب کو صد دشت پردازد
تغافل کم فضائي نيست در کنج فراغ من

اگر صد سال چون ياقوت خورشيدم بسر تابد
نگه در سايه مژگان نخواباند چراغ من

بتحقيق عدم افتادم و در خود نظر کردم
گرفت آئينه نيز از امتياز نيست هست من

چمن بعرض بهار نازت در آتش رنگ گلفروشي
سحر زگل کردن عرقها بعالم آب شبنمستان

ناموس دلم در گره ضبط نفسهاست
اشک است گر از رشته برايد گهر من

آينه تحقيق شکستم چه توان کرد
در زلف تو آشفت چو مژگان نظر من

تا جوهر آينه ام از پرده برون ريخت
عيب همه کس گشت نهان در هنر من

من خود بخيالش خبر از خويش ندارم
تا در چه خيالست زمن بيخبر من

عمرها شد گرد مجنون ميکند ناز غزال
خاک ما را نيز بايد در بيابان ريختن

کشتگانت در کجا ريزند آبروي شرم
برد حيراني زخون اين شهيدان ريختن

اي ادب سنج وفا گر قدردان ناله ئي
شرم دار از نام آتش در نيستان ريختن

بوي شوقي برده ام در کارگاه انتظار
کز غبارم ميتوان بنياد کنعان ريختن

پاس ناموس دلم در پرده شرم آب کرد
دانه ئي دارم که نتوان پيش مرغان ريختن

دم مزن از عشق (بيدل) در هوس ناکان لاف
آب اين آتش باين خاشاک نتوان ريختن