ديوان بيدل دهلوي

مقام عافيت جز آستان دل نمي باشد
چو حيرت بايدم در خانه آينه جا کردن

گداز يأس در بارم مکن تکليف اظهارم
شنيدم سرمه است سرمه نتواند صدا کردن

کز تأمل پرده بردارد زروي اين بساط
هر کف خاکي است چندين جام جم در آستين

پنجه قدرت رهين باد دستيها خوش است
تا بافسردن نگردد متهم در آستين

دعوي کاذب گواه از خويش پيدا ميکند
چون زبان شد هرزه گو دارد قسم در آستين

تا چشم هوس هرزه نخدد مژه بر بند
در جوهر اين آينه چاکيست رفو کن

زين خلق بيمروت انصاف جستن ما
طومار شکوه در مرگ بر نيشتر گشودن

نشکسته گرد هستي پوچست لاف عرفان
در بيضه چند چون سنگ بال شرر گشودن

مغرور جاه و عبرت افسانه خيال است
در خواب هم ندارد چشم گهر گشودن

شرر در پنبه بستن نيست از انصاف آگاهي
زمکتوبم ستم نتوان ببال نامه بر کردن

وبال لذت دنياست بال رستگاريها
گره در کاري کم افتد از ترک شکر کردن

ندامت ميکشد عشق از دل فسرده ام (بيدل)
ندارد گنج در ويرانه جز خاکي بسر کردن

دل گر نه داغ عشق فروزد کباب کن
در خانه ئي که کنج نيابي خراب کن

اگر نه در دم تيغ محبت اعجاز است
سر بريده قمري که دوخت با گردن

چون نفس از هستي خود در غبار خجلتم
کز جهاني برد آسايش طپيدنهاي من

شمع ماتمخانه ياسم زاحوالم مپرس
بيتوي در آغوش مژگان سوخت ديدنهاي من

بسکه افشردم قدم در خاک راه نيستي
همچو شمع آخر سر من گشت نقش پاي من

صافي دل در غبار عرض استعداد رفت
موج مي شد جوهر آينه ميناي من

فتاد کشمکشي چند در کمين نفس
خوشست گر کند اين ريشه را رسا کندن

امل اگر همه خمها کشد بدور تخيل
شکسته است قدح در دماغ ما نرسيدن

چو فطرت ناقص اقتد حرف بطلانست کوششها
شرر هم در هوا دارد زمين دانه پاشيدن

زپيش آهنگي قانون عبرتها مشو غافل
بهر سازي که در پاي شکست آيد صدائي کن

فريب اعتباراتست (بيدل) مانع وصلت
غبار نيستي شو خاک در چشم جدائي کن

خواه در دوزخ وطن کن خواه با فردوس ساز
عافيت هر جا نباشد شاد بايد زيستن

چون سپندم عمرها در کسوت افسردگي
بر اميد يک طپش فرياد بايد زيستن