ديوان بيدل دهلوي

گرد رفتارت پري افشاند در چشم ترم
دهر شد طاوس خيز از گريه رنگين من

ناروائي معنيم رابسکه در پستي نشاند
خاک مي ليسد زبان عبرت از تحسين من

شکوه افسرده (بيدل) کجا بايد شمرد
ناله در نقش نگين خفت از دل سنگين من

طربگاه جهان رنگ استعداد ميخواهد
در اينجا هر قدر آغوش گردي گل بدامان کن

اگر در سايه مژگان مورت جا دهد فرصت
براحت واکش و آرايش چتر سليمان کن

نگاه حسرتش آخر قيامت کرد در چشمم
ببرق ناله زد دود چراغ انتظار من

در نسخه تجريد تعلق چه حديث است
چون نقط اثر باخته زير و زبر من

من آئينه پردازم و دل شعبده انگيز
ترسم که مرا جلوه دهد در نظر من

هر جا طپشم محو شد از خويش نهانم
شب در نفس سوخته دارد سحر من

اضطرابم در کمين وعده فردا گداخت
دانه افگنده است بيرون قفس صياد من

بر نفس تا چند بايد چيدنم خشت ثبات
کاه ديوار عدم صرفست در بنياد من

آه نگذشتم زنيرنگ تعلق زار جسم
شد گره در کوچه ني ناله آزاد من

عرض جوهر شد حجاب معني آگاهيم
ديده در مژگان نهفت آئينه فولاد من

اي شيخ تو در کشمکشي و نه بهشتي است
از شانه قيامت بسر ريش نبردن

جز در سخن بي غرضي راست نيايد
بر خلق ستمنامه تشويش نبردن

زترانهاي عبرت بهمين نوا رسيدم
که در آينه نخواهي به نفس نگاه کردن

سراغ عافيت از برگ برگ اين چمن جستم
کجا آرام کو راحت جهاني ميطپد در خون

سواد اضطراب موج اين طوفان نشد روشن
حباب آن به که عينک بشکند در ديده جيحون

هوائي در آتش فگنده است نعلم
اگر خاک گردم نمي ايستم من

چو سنگ شيشه بدامن شکست دل بکمينم
نشسته در رهم از کوچه حلب نگذشتن

در باغ خيالي که گذشتن ثمر اوست
انگار که من نيز رسيدم برسيدن

دامن بچين شکست زنوميدي رسا
دستي در آستين بهر سو دراز من

چون شمع در ادبگه همواري زبان
بر هم زدم لبي که همان بود گاز من

مينا شکسته در سر ره گريه ميکند
چون طفل اشک آبله خاکباز من

دارم چو حلقه عهده نامحرمي بدوش
بيرون در نشاند مرا پاس راز من