167906 مورد در 0.11 ثانیه یافت شد.
ديوان عرفي شيرازي
تجلي کن که موسي هست در طور
گه از موجش در افشاند زپاياب
دو عالم گوهرت در آستين باد
بکش قبر نظامي را در آغوش
صبا مشاطگي ميکرد و ميگشت
مقيمم تا برم در صحن باغش
ز طراران شاه از در درون جست
بسوگندي که با دل در زبانست
ورنه هرگز نه نشانيد قضا طوفان را
نه گناه است که در نامه توانند نوشت
سيخيست که در کباب بشکست
هر آنچه در کتب حکمت است در مثل است
جمال شاهد اميد در نقاب نماند
که عقل معرفت آموز در جواب نماند
که در بازارها ميخندد و در خانه ميگريد
کارم همه در کاسه صاحب نظري بود
در ساغر من زلال باشد
در بهشت نه بندد بروي خويش نپوشد
کزين پس در هلاک دوستان بيباک خواهد شد
که هر ساعت در آغوش آورد بيداد گردونش
در حرم بيهوش آيم در کنشت آيم بهوش
ديده بايد که بيند خون من در گردنش
ما تشنه شهادت و زنهار دوستيم
سراپا ريشم و در پنبه الماس آغشتم
صد نيش بلا در دل خرسند شکستيم
در شيشه ناشکسته فغاني نداشتيم
در هيچکس بمهر گماني نداشتيم
در اين عهد استخوان زاغ در هامون نمي بينم
در شهادتگاه او ما هم سماعي ميکنيم
زهر ز امتحان خورم در پي آرزو روم
چون سير عدم کردي بازآ در هستي زن
گويا تبسم گونه اي در کار ايشان کرده
آن جرعه که در ساغر خورشيد نيابي
کشکول شيخ بهايي
تذکرة الاوليا عطار
کليله و دمنه
که آنجا باغ در باغ است و خوان در خوان و با در با
پيام مشرق اقبال لاهوري
خون چمن گرم جوش، اي که نشيني خموش، در شکن آئين هوش، باده ي معني بنوش، نغمه سرا گل بپوش
ديوان اوحدي مراغي
بما سر در نياوردي و سرها رفت در کارت
زيرا که گر در جان نهم، جانم نگنجد در بدن
مرا اين بس که در گنجم به کنجي در جهان تو
ديوان خاقاني
در روي ساقي کن نگه صد باغ رضوان بين در او
ديوان سعدي
وي شور تو در سرها وي سر تو در جان ها
اگر طعنه است در عقلم اگر رخنه است در دينم
فراموشم نه اي وقتي که ديگر وقت ياد آيي
تويي در عهد ما گر هست در شيراز فتاني
مواعظ سعدي
چو خواب آمد چه بر تختي چه در پايان ديواري
گلستان سعدي
ديوان سلمان ساوجي
شکر درخورد و مي در کام و مه در وجه و شب در خور
روان در تن خرد در سر سخن در لب نفس دربر
در بحر عشقش غوص کن، کان در درين دريا بود
به هر بابي که کوشيدم از آن در در نمي آيد
ديوان سنايي
که آنجا باغ در باغست و خوان در خوان و وا در وا
همي خواهم به هر ساعت چه در سرا چه رد ضرا
چون دم آخر نيابي در همه گيتيش يار
در صفوت و بلندي و در لطف و در وقار
ديوان شاه نعمت الله ولي
موئي نگنجد در ميان من آن تو تو آن من
گزيده غزليات شهريار
به خود باز آمدم نقش تو در خود جستجو کردم
کشکول شيخ بهايي
ديوان صائب
اگر راه سخن يابي در آن محفل چه خواهي شد؟
که مه در زير ابر و گنج در ويرانه مي بايد
شمع اگر در دل شب سوز و گدازي دارد
ز خشک و تر چو موج از خوش عناني در عذابم من
ديوان عطار
بس عجب باشد تو را در جعبه گر تيري در است