ديوان بيدل دهلوي

عاشق از اهل هوس در صبر دارد امتياز
کرده اند آينه و شبنم بحيرت امتحان

در فضاي دل مقام عزت و خواري يکيست
نيست صدر خانه آينه غير از آستان

بسعي بي نشاني آنسوي امکان رهي واکن
پرافشانست همت آشيان در چشم عنقا کن

غرور سرکشي در آفتابت چند بنشاند
فروتن باش يعني سايه ديواري انشا کن

بيخودي در بال حيرت ميرسد آينه ام
ميتوان کردن برنگ رفته استقبال من

در دل هر ذره گرد وحشتم پر ميزند
گر همه آينه گردي نيست بي تمثال من

گرمي ئي در مجمر هنگامه آفاق نيست
آتش اين کاروانها رفت پيش از کاروان

زينهمه نقشي که طوفان دارد از آينه ات
گر بجوئي غير حيرت نيست چيزي در ميان

همچو هستي در عدم هم مشکلست آزادگي
مدعا پرواز اگر باشد قفس گير آشيان

بعد مردن گر همين داغست وحشت زاي من
خاک هم خالي در آتش مينمايد جاي من

گر بصد چاه جهنم سرنگون غلطم خوش است
در دل مايوس خو يارب نلغزد پاي من

صد جنون شور قيامت ميطپد در گرد ياس
از ادب گاه خموشي تا لب گوياي من

ايهوس چون گل فريب عشرت از رنگم مده
خون پروازيست در بال قفس فرساي من

روزگاري چشم مجنون داشت مشق گردشي
گردباد است اين زمان در گردش صحراي من

عمريست تماشائي سير دل تنگم
در غنچه شکسته است دماغ چمن من

چو کوه غير زمينگيريم علاجي نيست
شکست در ره من شيشها دل سنگين

چنانم ناتوان در حسرت شوق گرفتاري
که نتوانم بگرد خاطر صياد گرديدن

بکيش مشرب انصاف از التفات نشايد
رسيدن از دل و در چشم آشنا ننشستن

درين بساط غرض چيست قدرداني غربت
چو حلقه بر در کس با قد و دوتا ننشستن

تحير در جنون ميغلطد از نيرنگ تصويرم
زپرواز نگاه کيست يارب رنگ بست من

رفيقان چون نگه رفتند و من چون اشک در خاکم
زمينگير ندامت ماند کوششهاي پست من

بهر جا پرتو حسنت برافروزد چراغ من
سياهي افگند در خانه خورشيد داغ من

برنگ نشه مي رفته ام زين انجمن اما
همان خميازه نقش پاست در ياران سراغ من

چو خط پروانه حيرت مآليم
پر ما ريخت در پيراهن حسن

غبارم پيش از آن کز جا برد باد
عبيري بود در پيراهن حسن