ديوان بيدل دهلوي

مي رمد صيدم وزير آر قفس ساز عرق
در شکستست صدائي که ندارد رفتن

الفت آه مقيم در دل ساخت مرا
دارد اين خانه هوائي که ندارد رفتن

گر محرمي برون آ ازتشنه کامي حرص
چون وهم غوط تا کي در هر سراب خوردن

موقع شناس عصبان ذلت کش خطا نيست
مي حکم شير دارد در ماهتاب خوردن

گهر در پرده آبي که دارد چاک ميگردد
بفکر پرتو خود داغ شد طبع منير من

ازين مشت غبار آرايش ديگر نمي آيد
مگر ريزد جنون در جيب پروازي عبير من

بتماشاي اين چمن در مژگان واز کن
زخمستان عافيت قدحي گير و ناز کن

چو غبار شکسته در سر راهت نشسته ام
قدي بزمين گذار و مرا سرفراز کن

حضور زندگي آنگاه استغنا چه حرفست اين
نفس را بر در دل تا بکي ابرام نشمردن

مزاج عشق در سعي فنا مجبور ميباشد
زمنع سوختن نتوان دل پروانه آزردن

نفهميدي کزين محفل اقامت دور مي باشد
گذشتي همچو عمرشمع در سوداي بگذشتن

دو روزي اتفاق پا و دامن مفت جمعيت
ازين در شرم لنگي داردم ايماي بگذشتن

بدل گر يکشرر شوق تو پنهان ميتوان کردن
چراغان چشمکي در پرده سامان ميتوان کردن

توان مختار عالم شد زترک اختيار خود
که در بيدست وپائي آنچه نتوان ميتوان کردن

بهار بي نشانم ليک تا در فکر خويش افتم
زموج يکجهان رنگم گريبان ميتوان کردن

صد عيش ابد در قفس آگهي تست
واکن مژه و خيمه بگلزار ارم زن

بي کنج قناعت نتوان داد غنا داد
در دامن خود پا بسر عيش و الم زن

هر چه يابي اختياري نيست در تسليم کوش
مرگ را چون زندگي ناگاه خواهي يافتن

تسليم حکم عشق نشايد کم از سپند
گر خود در آتشت بنشاند شلنگ زن

هر غنچه زين بهار طلسم شگفتن است
اي غافل از طرب در دلهاي تنگ زن

همت زمين مشرب تغيير خجلت است
در دامني که چين نزند دست چنگ زن

(بيدل) شکست شيشه دل نيز عالميست
ساز جنون کن و قدحي در ترنگ زن

خفته چندين ملک جم در حلقه تسليم فقر
خاتمي دارد جهان بي نگيني داشتن

سر گرد سري دارم که در جولانگه نازش
چو رنگم ميشود بال و پر پرواز گرديدن

بسکه پستي در کمين دارد بناي اعتبار
بعد ازين ديوارهايي سايه خواهد شد عيان