ديوان بيدل دهلوي

همچو عنقا خجل از تهمت نامم مکنيد
در کجايم بنمائيد اگر هستم من

عيش و غم روزگار طعمه يکديگراند
حاصل روز و شب است در بر هم کاستن

از خيال کشتنم مگذر که بيتاب ترا
ميزند بال نفس در نبض سيماب استخوان

در مقامي کارزوها بسمل حسرت کشي است
اي هما کم نيست از يک عالم اسباب استخوان

عالم تقليد يکسر دامگاه گفتگو است
جز صدا در خانه زنجير نتوان يافتن

در حريم کبريا (بيدل) و مقرب وصول
جز بسعي ناله شبگير نتوان يافتن

خلقي فتاده در گو غفلت زکسب علم
چندي تو نيز سير چراغان غول کن

تا توان در کسوت همواري آينه زيست
دامن ابروي خود چون تيغ پرجوهر مکن

حيف اوقاتي که صرف حسرت جاهش کنند
آدمي آدم وطن در فکر گاو خر مکن

زين سرکشي چه دارد طبع جنون سرشتت
آفاق همچو سيلست در کار تا بگردن

فرد است خاک ايندشت پا بر سر شکسته است
امروز در ته پاس انگار تا بگردن

ميناي اين خرابات بي مي نميتوان يافت
در خون نشستگانند بسيار تا بگردن

کز حرص ما تعلق دارد سر تملق
چنديش پاي در گل بگذار تا بگردن

در خلق اگرباين بعد بي ربطي وفاقست
پيغام سر توان برد دشوار تا بگردن

از سعي ما نيامد جز زور در گريبان
چون شمع قطع کرديم شب تا سحر گريبان

در جستجوي مقصود نتوان بهرزه فرسود
از عالم خيالات دارد خبر گريبان

بيرون خانمانها آغوش عشق بازست
مجنون نميفروشد بر بام و در گريبان

سررشته مقاصد در دست سعي کس نيست
خواهي بدامن آويز خواهي بدر گريبان

تا سر بامن دزدم (بيدل) زچنگ آفات
جز در ته زمين نيست جاي دگر گريبان

عالم همه در پرتو يک شمع نهانست
اين سرمه زخاکستر پروانه طلب کن

چون شعله ئي که آخر پامال داغ گردد
در زير پا نشستيم از سر کشيده رفتن

همدوش آرزوها دل ميرود نفس نيست
در رنگ ريشه دارد تخم دميده رفتن

قطع نفس نموديم جولان مدعا کو
در خواب هم نبيند پاي بريده رفتن

رفتار سايه هرگز واماندگي ندارد
در منزلست پرواز از آرميده رفتن

اشکم زبيقراري زد بر در چکيدن
افتادنست آخر اطفال را دويدن