ديوان بيدل دهلوي

شايد نگهي صيد کند دانه اشکي
در واه تو چندي فگنم دام و بگريم

زين گرد نشسته در زمينست
چيزيست چو صبح بر هوا هم

هر چند درين مرحله بيتاب و توانم
چون آبله سر در قدم راه روانم

ديدار طلب زهره گفتار ندارد
در جوهر آينه شکسته است زبانم

از بسکه درد بي اثري داشت طينتم
در پيش هر که کرد نصيحت گريستم

در چشم هوش نهان بود گرد فرصت هستي
چو صبح يکدونفس اختيار کردم و ديدم

بغير نام تو نقدي نبود در گره دل
نفس بسبحه رساندم شمار کردم و ديدم

اگر اسرار الفت پرده توفيق بردارد
بدزدم در خود آغوشي که با او متصل گردم

در غبار نيستي هم آتشم افسرده نيست
داغ چون اخگر نمکسود است از خاکسترم

دعوي دل دارم و دل نيست در ضبط نفس
عمرها شد ناخداي کشتي بي لنگرم

مرگ هم در زندگي آسان نمي آيد بدست
تاز هستي جان برم عمريست زحمت ميبرم

در آغاز انتها ديدم سحر را شام فهميدم
ازل تا پرده بر دارد تماشاي ابد کردم

در گلستانيکه رنگش پايمال ناز بود
خون ما هم داشت رنگي از حنا نشناختيم

اياش در عدم بسراغم رضا دهند
تا من بدان جهان دوم و بازش آورم

بر فرق بيکسم که نهد دست داغ دل
در ماتمم که گريه کند ديده ترم

ياد آن سامان جمعيت که در صحراي شوق
بسکه ميرفتيم از خود کارواني داشتيم

ياد آن سرگشتگي کز بستنش چون گردباد
در زمين خاکساري آسماني داشتيم

دست ما و دامن فرصت که تير ناز او
در نيستان بود تا ما استخواني داشتيم

ذوق وصلي گشت برق خرمن آرامها
ورنه ما در خاک نوميدي جهاني داشتيم

هر قدر او چهره مي افروخت ما ميسوختيم
در خور عرض بهار او خزاني داشتيم

در سر راه خيالش از طپيدنهاي دل
تا غباري بود ما بر خود گماني داشتيم

روز وصلش بايد از شرم آب گرديدن که ما
در فراقش زندگي کرديم و جاني داشتيم

جرأت پرواز هر جا نيست (بيدل) ورنه ما
در شکست بال فيض آشياني داشتيم

عشق نپسنديد ما را هرزه صيد اعتبار
ورنه در کيش اثر عبرت خندنگي داشتيم

ناله ما گوش کردن صرفه ياران نکرد
در نفس با اين ضعيفيها تفنگي داشتيم