167906 مورد در 0.10 ثانیه یافت شد.
مختار نامه عطار
در وصف تو، عجز، برترين پايه اوست
حقا که صد آفتاب در سايه اوست
بر هشت بهشت، تا ابد، سايه اوست
از لطف تو صد هزار جان يابد باز
بر حاشيه مائده نعمت تست
دريا دريا، جهان جهان، رحمت تست
کوغير تو کس تا به کمال تو رسد
ممکن نبود که در جمال تو رسد
آن سوي توئي وليکن آن سوئي نه
يک قطره به گرد هفت دريا نرسد
زيرا که ترا هم به تو بتوان دانست
در ذات تو چون صبحدمش تاوان است
صد عالم بسته را کليد آئي تو
وانگه ز تو يک لحظه بريدن نتوان
ملک تو يکي است معنوي، اي همه تو
کان کنه که جان راست توي، اي همه تو
کس نيست خبردار، تو مي داني تو
کو جان که ز عزت تو گويد آخر
بسيار کتاب ديده و خوانده ايم
چه راه و چه معرفت؟ کرا دانستيم؟
ممکن نبود که در وصالت بيند
در هر جزوي هزار آيت از تو
دانم که زبان بي زبانان داني
کس نتواند شناخت هرگز رازت
اي حاضر غايب! ز که جويم بازت؟
تو با همه اي و همه جوينده تو
جان و دل ما وقف الاهي مي کن
از پيدايي چنين نهاني يا نه
داديم به باد و در ميان بودي تو
هر ذره به آفتاب والا نرسد
چوبک زن بام و عسس در، ديديم
در شوق تو مردم و ملک چنديني
چه سود ز گشتن فلک چنديني
جانها چو ستارگان به روزند همه
جز ياد تو تخم حسرت جاويد است
گر بود مفرحي، هم اندوه تو بود
از حد بگذشت اينهمه تقصير که هست
بر بيهده در گفت و شنيد آمده ايم
که باز گشايد اين در بسته من؟
در بندگي تو چند تقصير کنم؟
هر افسر حفظ بر سرم مي داري
من اين کردم، تا تو چه خواهي کردن
دل ديده براه، جز براي تو نداشت
اما سگ نفسم نه بفرمان بودست
در عالم جان و دل، پيامبر او بود
بر قصر قدم نوبت لولاک زدند
بر پشتي چون توئي بديعي نبود
کس را نبود در همه آفاق غمي
دستش گيرد چون تو شفاعت خواهي
در شرع، نخست قرة العين او بود