ديوان بيدل دهلوي

بعجز خامه ميفرسايدم مشق سيه کاري
که در هر لغزش پا اندکي هموار ميگردم

خزان پيش از دميدن بود منظور بهار من
کتان در پنبگي ميداد عرض سير مهتابم

خدا از انفعال ميکشيهايم نگهدارد
مزاج شرم مينايم در آتش خفته است آبم

زمضمون دگر (بيدل) دماغم تر نميگردد
مگر در وصف مينا حرف تبخالي بلب بندم

بهر افسردگي از تهمت بيدردي آزادم
چو تار ساز در هر جا که باشم ناله بردوشم

حديث حيرتم بايد زلغل يار پرسيدن
چه ميگويد که آتش ميزند در کلبه هوشم

چه سازم کز بلاي اضطراب دل شوم ايمن
خموشي هم نفس دزديده فريادست در گوشم

زکس اميد دلگرمي ندارد شعله شمعم
بهر محفل که باشم با شکست رنگ در جوشم

ندانم مژده آواز پاي کيست در گوشم
که از شور طپيدنهاي دل گرديد کر گوشم

بگلشن بيتو ميلرزم بخويش از نوحه بلبل
مباد از شعله آواز گيرد در شرر گوشم

زانداز پيامت لذت ديدار ميجوشد
نهان ميگشت چشم انتظار ايکاش در گوشم

نميدانم چه آهنگست قانون خرامت را
که جاي نقش پا فرشست در هر رهگذر گوشم

چه امکانست وهم غير گنجد در خيال من
توئي منظور اگر چشمم توئي مسموع اگر گوشم

خموشم ديده ئي اما بساز بينوائيها
خروشي هست کانرا در نمي يابد مگر گوشم

مقيم خلوت رازت نيم ليک اينقدر دانم
که حرفي ميکشد چون حلقه از بيرون در گوشم

صبح ما روشن سواد نسخه آرام نيست
سطر گردي در خيال از مشق رم آورده ايم

اينقدر رقص سپند ما باميد فناست
ناله در باريم اما سرمه هم آورده ايم

حصاري دارم از گمگشتگي در عالم وحشت
نگردد سنگسار شهرت از نقش نگين نامم

زقيد من علايق آب در غربال ميباشد
رهائي محضري دارد بمهر حلقه دامم

بهر واماندگي ناچار مي بايد زخود رفتن
تحير ميشمارد در دل موج گهر گامم

زبس بار خجالت ميکشم از زندگي (بيدل)
نگهي در خود فرو رفته است از سنگيني نامم

نفس را بعد ازين در سوختن افسانه ميسازم
چراغي روشن از خاکستر پروانه ميسازم

نيم آينه اما در خيالش صنعتي دارم
که تا نقش تحير ميکشم بتخانه ميسازم

محبت در عدم بي نشه نپسندد غبارم را
همان گرد سرت ميگردم و پيمانه ميسازم

دم ليلي نگاهان گرد تعمير جنون دارد
چو وحشت در سواد چشم آهو خانه ميسازم