ديوان انوري

در جشن آسمان وش تو ريخته به ناز
ساقي ماه روي تو در ساغر آفتاب

گر نبودي طبع تو دانش نماندي در جهان
ور نبودي دست او بخشش بماندي در نقاب

در کفت آرام ناديده ز گيتي جز عنان
ديگران در پايت افتاده ز خواري چون رکاب

بودم در اين حديث که ناگاه در بزد
دلدار ماه روي من آن رشک آفتاب

در غمزه هاي نرگس او بي شمار سحر
در شاخهاي سنبل او بي قياس تاب

عنف تو در لب اجل خنده
لطف تو در شب امل مهتاب

کرد در زير لب تبسم و گفت
اي ترا نام در عنا و عذاب

در سمرقند و در بخارا هست
قدري ملک و اندکي اسباب

هر مرادي کاسمان در جيب دارد
بازيابي گر بجويي در کنارت

در عدد افزون نمايد در عمل ني
گاه کوشش ده سوار و صد سوارت

ز بار حلمش در جرم خاک استسلام
ز تف قهرش در طبع آن استسقاست

شاها زمانه بنده درگاه جاه تست
اسلام در حمايت و دين در پناه تست

هرچه در ملک جهانست چه ظاهر چه خفي
همه در نسبت اين هر دو نظر مردودست

به خدايي که در دوازده ميل
هفت پيکش هميشه در سفرست

شعر من در جهان سمر زان شد
که شعار تو در جهان سمرست

به خدايي که در دوازده برج
هفت پيکش هميشه در سفرست

آنکه در کلک او مرتب شد
هرچه در سلک دهر مقدورست

طمع کي گربه در انبان فروشد
که بخل امروز با سگ در جوالست

کسي چون در سخن گنجد که مدحش
نه در اندازه وهم و خيالست

الا تا سال و مه را در گذشتن
بد اختر در قياس نيک فالست

تا در انعام تو بر آفرينش باز شد
آز را پيوسته در با بي نيازي درهمست

فتنه از امن تو در زنجيرست
جور از عدل تو در زندانست

نام ترا در کنايه سکه صحيفه است
نعت ترا در قرينه خطبه قرين است

عکس سنان در کف تو معرکه سوز است
چشم زره در بر تو حادثه بين است

کوس تو در حربگاه زخمه به آهنگ برد
گريه خصم از نهيب در فم خنجر شکست