ديوان بيدل دهلوي

ندانم شعله جواله ام يا بال طاوسم
محبت در قفس دارد بچندين رنگ زنارم

بهم آورده بودم در غبار نيستي چشمي
برنگ نقش پا آخر بپا کردند بيدارم

مده ايخواب چون چشمم فريب بستن مژگان
کزين بالين پر پرواز ديگر در نظر دارم

بهر تقدير اگر تقدير دست جرأتم بندد
برنگ خون بسمل در چکيدنها جگر دارم

بنيرنگ لباس از خلوت رازم مشو غافل
که من طاوسم و اين حلقها بيرون در دارم

نگردد گوشه گيري دام راه وحشتم (بيدل)
اشارت مشربم در کنج ابرو بال و پر دارم

چون بوي غنچه ئي که فتد در نقاب رنگ
خون ميخورد بپرده حسرت ترانه ام

زين بزم غير شمع کسي را نسوختند
دنياست آتشي که منش در ميانه ام

عجزم چو سايه بر در دير و حرم نشاند
يک جبهه نياز و هزار آستانه ام

در موج حيرتي چو گهر غوطه خورده ام
محو است امتياز کران و ميانه ام

در عدم جنس محبت قيمت کو نين داشت
تا نفس واکرد دکان همچو باد ارزان شديم

گفتگو عمري نفسها سوخت تا انجام کار
همچو شمع کشته در زير زبان پنهان شديم

ديک زهدي در ادبگاه خموشي پخته ام
زيرسر پوش حباب از گنبد عمامه ام

در فراغت خواستم درد دلي انشا کنم
جوش زد خون پردهاي ديده اشک از نامه ام

قفاي زانوي پيري مقيم خلوت خويشم
کشيده پيکر خم در کمند وحدت خويشم

صفاي آينه مي پرورد برنگ طبيعت
چراغ در ته دامان گرفته ظلمت خويشم

قيامت کرد گل در پيرهن باليدنت نازم
جهان شد صبح محشر زير لب خنديدنت نازم

در آغوش نگه کرد سر بيتابيت گردم
بتحريک نفس چون بوي گل گرديدنت نازم

تغافل در لباس بي نقابي اختراعست اين
جهاني را بشور آوردن و نشنيدنت نازم

نبود اي اشک ايندشت ندامت قابل جولان
در اول گام از سر تا قدم لغزيدنت نازم

نفس در آينه بيش از دمي صورت نمي بندد
درين وحشت سرا چون حسرت آراميدنت نازم

نفس در عرض وحشت ناز آزادي نميخواهد
قبا عرياني و آنگاه دامن چيدنت نازم

تکلم اينقدر الفت پرست خامشي تا کي
قيامت در نقاب برگ گل دزديدنت نازم

زماني در سواد سايه مژگان تأمل کن
مگر از سرمه دريابي شکست رنگ فريادم

شوخي نظاره ام در حسرت ديدار سوخت
کاش يک آينه حيرت جوهري ميداشتم