ديوان بيدل دهلوي

بيرنگيم از شوخي اظهار مبراست
در آينه هم آينه کافيست مثالم

اي تشنه سراغ اثرم سير عدم کن
در خلوت انديشه خاکست سفالم

در پرده خواب اينهمه طوفان خيالست
نقشي نتوان يافت اگر چشم بمالم

در بزم تو ساز طربم سخت خموشست
کو بخت سپندي که شوم داغ و بنالم

در قلزمي که اوج حضيضش تحير است
موج خيالم و بخيالي روانه ام

آهم چو دود آتش ياقوت گل نکرد
واسوخته است در گره دل زبانه ام

آن شور طالعم که درين بزم خواب عيش
در چشم عالمي نمکست از فسانه ام

آسوده تر زآب گهر خاک ميشوم
پرواز در کنار فسردن بهانه ام

(بدل) اسير حسرت از آنم که همچو شمع
در رهگذار سيل فتاده است خانه ام

عروج همتي در کار دارم
همه گر سايه ام ديوار دارم

سراغ رنگ هستي در طلسم خود نمي يابم
درين محفل چو شمع کشته داغ رفتن خويشم

درين وادي ندارد عافيت گرد «اناالعشقي »
اگر آتش زنم در خويش نخل ايمن خويشم

چو شمع از ضعف آغوشي وداعم در قفس دارد
شکست رنگ بر هم چيده پيراهن خويشم

تظلم هرزه تازي داشت در صحراي نوميدي
ضعيفي داد آخر ياد دست و دامن خويشم

جهانرا صيد حيرت کرد جوش ناله ام (بيدل)
همه زنجيرم اما در نقاب شيون خويشم

بنقش تحقيق رعشه دستم خطاست ترکيب رنگ بستم
دميکه اين خامه در شکستم هزار بهزاد مينگارم

پرواز خاک غافل در ديده ها غبار است
عمريست از فضولي رديم ناپسنديم

خواه از تلاش همت خواه از تردد حرص
در هر صفت جهاني داريم و ناصبوريم

در ساز ما نهفته است احياي عالم وهم
عمريست چون دم صبح طوفان خروش صوريم

هر کس بسعي بينش محرم سراغ ما نيست
در عرصه خيالي گرد خرام موريم

زبان لاف هم در مفلسي ها بسته ميگردد
تهي دستي درين ويرانه کرد آخر دعاگويم

ندارد چاره از دريا شگافي طالب گوهر
دلي گم کرده ام در عالم اسباب ميجويم

بضاعت نيست جز تسليم در بار نياز من
محبت کرد ايجاد از خميدنهاي ابرويم

ضعيفم آنقدر (بيدل) که با صد شعله بيتابي
نچيند تا ابد دامن شکست رنگ در رويم

فسرده در غبار دهر چون آينه زنگارم
بخواب ديده اکنون سايه پيدا کرد ديوارم