ديوان بيدل دهلوي

سراغ عيش زعمر نمانده ميگيرم
اثر زآتش در آب رانده ميگيرم

برگ و ساز تردماغيهاي من فهميدني است
عطري از پيراهنش در پوستين ماليده ام

کوکبم آينه در زنگار گمنامي گداخت
حرص پندارد سياهي برنگين ماليده ام

گوهر صد آبرو در پرده حل کرد احتياج
تا عرق واي بروي شرمگين ماليده ام

صفاي جوهر معني نداشت غير ندامت
مرا نشاند در آتش بهره آب رساندم

بعرياني خيالم ناز چندين پيرهن دارد
سواد فقر پرورده است يکسر در شب عيدم

ندامت در خور گل کردن آگاهي است اينجا
کف افسوس گرديد آنقدر چشمي که ماليدم

بشوخي گردشي از چشم تصويرم نمي آيد
که من در خانه نقاش پيش از رنگ گرديدم

شعله گر بارد فلک در عالم فقرم چه باک
حصن سنگيني است گرد خرقه پشمينه ام

انتظار فرصت از مخمور شوقت برده اند
جام تا در گردش آمد شنبه است آدينه ام

گر ادب (بيدل) نه پيچد پنجه ام در آستين
ميکند گل از گريبان حسرت ديرينه ام

قيد دل ما را امل فرسود کرد
در کمند ريشه اين دانه ايم

مزد ايمائي که از من رنگ حرفي واکشد
معني نشنيده افتاده در گوش کرم

در مکتب طلب چقدر مشق لغزش است
کاين جاده ها بصفحه صحرا نوشته ايم

تا سخن باقي بود در دست صهباي کمال
نيست غير از خامشي چون صاف ميگردد کلام

ذلتي در پرده اميد هر کس مضمر است
کاسه دريوزه صياد دارد چشم دام

طبع در نايابي مطلب سراپا شکوه است
تا بود از مي تهي لبريز فرياد است جام

برنيايد شبهه در ملک يقين از انقلاب
روز روشن سايه را با شخص نتوان يافت رام

همت آزاد را (بيدل) ره و منزل يکي است
نغمه را در جادهاي تار ميباشد مقام

آن بي پرو باليم که در حسرت پرواز
گشتيم غبار و بهوائي نرسيديم

انفعال همتم ننگ جهان فطرتم
آرزوي در دماغ بوالهوس باليده ام

در خرابات ظهورم نام هستي تهمتيست
چون حباب جرم مينايي نفس باليده ام

هر غباري در هواي دامني پر ميزند
من هم اي حسرت کشان زيندسترس باليده ام

وفا در هيچ صورت نيست ننگ آلود کمظرفي
زخود چون صفرا گر ميکاستم افزوده ميگفتم

فراهم تا نمودم تار و پود کسوت هستي
برنگ غنچه يکچاک گريبان بود در دستم