ديوان بيدل دهلوي

سيه مست شهرت نيم ورنه منهم
چو نقش نگين صبح در شام گيرم

زبس همتم ننگ تزوير دارد
محالست اگر دانه در دام گيرم

زسوز و ماتم اين انجمنها کي خبر دارم
چراغ خامشم سر در گريبان دگر دارم

چو گردون شش جهت همواري من ميکند جولان
برون وحشتم گرديست در هر جا گذر دارم

سويداي دلست اين يا سواد وحشت امکان
که تا واکرده ام مژگان غباري در نظر دارم

طلاطم دستگاه شوخي موجم نميگردد
محيط حيرتم آبي که دارم در گهر دارم

خيالي نيست در دل کز شرر بالي نيفشاند
جنون دارد تب شيراز خس و خار بيابانم

مپرسيد از سواد معني آگاهان اين محفل
که طومار سحر در دستم و محتاج عنوان

گر اين انفعال است در کسب دانش
جنون بود کاري که با هوش کردم

جنوني در گره دارم بذوق سرمه گرديدن
سپند بيقرارم ناله خواهد کرد خاموشم

زفيض ناتواني مصرعي در خلق ممتازم
چو ماه نو بيکبال آسمان سير است پروازم

بهجرت گر نيم دمساز آه و ناله معذورم
شکست خاطرم در سرمه خوابيده است آوازم

بهر واماندگي از ساز وحشت نيستم غافل
صدائي هست (بيدل) در شکست رنگ پروازم

در خرابات تغافل درد هم ناصاف نيست
چشم اگر پوشم جهاني را منزه ميکنم

چراغ عشرت اين بزم بيتو نور ندارد
مگر در آتشي افتم که ماهتاب گزينم

بمحفل که نم منتي است در مي جامش
سپند نالم اگر اشکي از کباب گزينم

در دير نااميدي دل آتشي نيفروخت
آخر بدوش حسرت چون شب زگال بردم

داد دل از عزيزان کس بيش ازين چه خواهد
در مجلس کري چند فرياد لال بردم

تنهائيم برآورد از تنگناي اوهام
زين شش در آخر کار بازي بخال بردم

زين سجده خود دار تفاخر چه فروشم
در راه تو افتاده سرم ليک بدوشم

زين صفر کز عدم در هستي گشوده ايم
آينه حباب خيالت زدوده ايم

در وصل هم زحسرت ديدار چاره نيست
با عشق طالعيست که ما آزموده ايم

گردم چمن رنگ نبالد چه خيالست
عمريست که در راه تمناي تو خاکم

هيچکس چون شمع داغ بي تميزيها مباد
سر بجيب و پا بدامن در تلاش راحتيم

خواه عالم نقش بند و خواه عنقا کن خيال
در دماغ خامه نقاش موي صورتيم