ديوان انوري

دل در سخن زرق زراندود تو بستم
تا در غم تو خون دل از ديده گشادم

در دست غم يار دلارام بماندم
هشيارترين مرغم و در دام بماندم

در سر ز تو همچنان هوس دارم
در دل ز تو همچنان هوادارم

گويدم انوري در اين پيوند
پاي در پيش و پاي بازپسم

اي آرزوي جانم در آرزوي آنم
کز هجر يک شکايت در گوش وصل خوانم

داني چگونه باشم در محنتي چنينم
زان پس که ديده باشي در دولتي چنانم

چو يافت موي تو در کوي دلبري امکان
چو يافت روي تو در راه عاشقي تمکين

در بوستان شادي هرکس به چيدن گل
آن گل که نشکفيدست در بوستان من کو

هرچند در کمينه نامه همي نيرزم
در نامه بزرگان زو داستان من کو

مرا در پاي غم کشتي و رفتي
هواي ديگري در بر گرفتي

در خورد تو نيست انوري آري
ليکن به ضرورتش تو در خوردي

بسکه بودم در پي صيد چو تو
آخرم امروز در دام آمدي

دلم در دست تست آخر مرا نيز
در اين يک ماجرا محرم نداري

گر کنم در عمر دنداني سپيد
در نواله ام استخواني افکني

در سر کار تو کردم دين و دل
انده جانست وان در مي زني

برنيارم سر گرم در سرزنش
ساعتي صد بار در پاي افکني

تا همي داني که در کار توام
رغم را پيوسته در خون مني

هر وعده که بود در ميان آمد
ماند آنکه تو باز در کنار آيي

در کوي غمت به جان رسيدم
گفتم تو کجا و در چه کويي

در نيکويي تمامي در بدخويي بغايت
يارب چه چشم زخمست خوبيت را نکويي

در حجره وصل نانشسته
هجر آمد و در بزد قضا را

در حال رضا روح فزاينده بدن را
در وقت سخط پاي گشاينده روان را

حسرت ترتيب عقد گوهر کلکش
در ثمين کرده اشک در ثمين را

بر ماه مشک داري و بر سرو بوستان
در لاله نوش داري و در عنبر آفتاب

گر نايب سپهر نشد زلف تو چرا
در حلقه ماه دارد و در چنبر آفتاب