ديوان بيدل دهلوي

زان ناله که شب بيرخت افراخته بودم
در گردن گردون رسن انداخته بودم

زبال نار سابر خويش پيچيده است پروازم
لب خاموش دايم در قفس دارد چو آوازم

خيالي ميکشد محمل کدامين راه و کو منزل
سوار حيرتم در عرصه آينه مي تازم

برنگي آب ميگردم زشرم خودنمائيها
که سيلابي کند در خانه آينه تمثالم

هنوز جلوه من در فضاي بيرنگيست
خيالم و بنگه کرده اند زنجيرم

چه نغمه داشت ني تير او که در طلبش
چو رنگ ميرود از خويش خون نخچيرم

زگيسو نيايد فسون نگاهش
تو از هند مگذر که من در فرنگم

بناي نقش پايم در زمين نارسائيها
بدوش سايه هم نتوان رساندن دست ديوارم

چو خاشاکم نگاهي در رگ خواب آشيان دارد
خدايا آتشين روئي کند يکچشم بيدارم

وفا سررشته اش صد عقد الفت در کمين دارد
زبس درهم گسستم سبحه پيدا کرد زنارم

غرور کبريائي داشتم در ملک آزادي
زبار دل خميدم تا تواضع با فلک کردم

زحرف راحت اسباب دنيا پنبه در گوشم
مبادا زبستر مخمل ربايد خواب خرگوشم

سفيدي ميکند از پنبه اينجا چشم اميدي
نواي عالم آشوبي که دارد در نظر گوشم

مگر آواز پائي بشنوم (بيدل) درين وادي
برنگ نقش پا در راه حسرت سر بسر گوشم

رنگ پر طاوس ندارد غم پرواز
در کارگه آينه خفته است بهارم

در چشم کسان ميکنم از دور سياهي
خورشيدم و آئينه تحقيق ندارم

در وصل زمحرومي ديدار مپرسيد
آينه نه فهميد که من با که دوچارم

کس قطره کند تحفه در پاچه جنون است
دل پيشکشت گر همه عذر است نيارم

شرار بود که در سنگ بود آئينه من
بخويش دير رسيدم که از شتاب گذشتم

زخورشيد جمالش تا عرق سازد عيان انجم
بگردون ميشود در ديده حيرت نهان انجم

جهان در عالم بيگانگي شد آشناي من
سراب آينه ام گل ميکند نزديکي از دورم

همان بهتر که خاکستر شوم در پرده عبرت
نقاب از روي کارم برنداري خون منصورم

خلل تعمير سيلاب حوادث نيستم (بيدل)
بناي حسرتي در عالم اميد معمورم

ببوي غنچه نسبت کرده ام طرز کلامت را
زبان برگ گل در عذر اين تقصير ميخواهم

نبود اين دشت اي پاي تمنا قابل جولان
برنگ اشک در اول قدم لغزيدنت نازم