ديوان بيدل دهلوي

دور گرد عجزم اما در شهادتگاه شوق
تيغ او نزديک تر از رگ بود با گردنم

در دبستان تأمل پيش خود شرمنده کرد
معني موهوم يعني دل بدنيا بستنم

دانه ئي من در زمين نارسيدن کشته ام
عمرها شد پاي خواب آلوده اين دامنم

موج ما يک شکن از خاک نجوشيد بلند
بحر عجزيم که در آبله طوفان کرديم

عشق در عرض وفا انجمن معشوقست
چشم بندي که باين پيکر عريان کرديم

آگهي در کارگاه مخملم خون ميخورد
خواب پا برجاست صد پهلو اگر گرداندم

اي قناعت پا بدامن کش که چشم حرص دون
کاسه ئي دارد مبادا در بدر گرداندم

کمند کس حريف صيد آزادم نميگردد
امل ها رشته در گردن کم است از سعي فتراکم

نميسوزم نفس بيهوده در تدبير جمعيت
دم فرصت کسل دارم منش ناچار دلاکم

پيش من نه آسمان پشمي ندارد در کلاه
ميدهد زاهد فريب عصمت عمامه ام

لوح امکان در خور باليدن نطقم نبود
فکر معنيهاي نازک کرد نال خامه ام

لغزشي داشت ره عشق که در گام نخست
طوف آسودگي آبله پايان کرديم

صبح اين ميکده گم بود در آغوش خمار
ما هم از شوخي خميازه گريبان کرديم

وسعت عيش جهان در خور خرسندي بود
عالمي را زدل تنگ بزندان کرديم

هر نفس چاک گريبان بهاري دارد
در جگر بوي گل کيست که پنهان کرديم

فيض صبحي در طلسم هستيم افسرده بود
دامن اين گرد سنگين يکدوچين برتر زدم

خشک طبعان غوطها در مغز دانش خورده اند
بسکه بر اوراق معني آب نظم تر زدم

هر برگ گل بعرض من آينه است و من
چون بو هنوز در چمن بيمثاليم

در پرده کوس سلطنت فقر ميزند
حيرت صداست چيني ناز سفاليم

در هر سري بنشه ديگر دويده است
چون موج باده ريشه بي اعتداليم

خاک ما جوهر هر ذره اش آينه گراست
در عدم نيز همان تشنه ديدار توايم

پيش ازين ساغر الفت چه اثر پيمايد
ميرويم از خود و در حيرت رفتار توايم

بي نشاني مشربم دارد که تا مانند ماه
آينه در دستم و تمثال پنهان کرده ام

کثرت آثار در ترک تماشا وحدت است
چشم پوشم آنچه تفصيليست اجمالي کنم

سوختن همچون چنار آسان نمي آيد بدست
نوبر اين رنگ شايد در کهن سالي کنم