ديوان بيدل دهلوي

در کارگاه تحقيق غير از عدم نبوديم
امروز از تو باغيم دل خاکهم نبوديم

ني دير جاي ما شدني کعبه متکا شد
در هر کجا رسيديم ثابت قدم نبوديم

پرواز تا کجاها شهرت طرازد از ما
در آشيان عنقا طبل و علم نبوديم

شايسته هنر را کس از وطن نراند
در ملک نيستي هم پر محتشم نبوديم

اکنون بقدر امواج بايد قلم بخون زد
تا چشمه در نظر بود عبرت رقم نبوديم

يادم آمد در رهت ذوق بسر غلطيدني
همچو اشک خويش از سر تا قدم پهلو شدم

در مکتب تأمل فارغ زصوت و حرفم
بوئي بغنچه محوم خطي بنقطه حرفم

گشود از نفي خويشم پرده اثبات بيرنگي
پري در جلوه آمد تا شکست شيشه ناليدم

دست و پا گم کرده شوق تماشاي توام
افگند يارب سرافتاده در پاي توام

در محبت فرق تمييز نياز و ناز کو
هر قدر مجنون خويشم محو ليلاي توام

بخت سيهم باب حضوري نپسندد
تا در چمنت يک دو سه گل آينه کارم

دل حيرت آفرينست هر سو نظر گشائيم
در خانه هيچکس نيست آئينه است و مائيم

تا چند دانه ما نازد بسخت جاني
در يک دو روز ديگر بيرون آسيائيم

شبنم چه جام گيرد از نشه تعين
در باده آب دائيم پيمانه حيائيم

تا کي کشد تعين ادبار نسبت ما
ننگي چو بار مردن در گردن بقائيم

در رنگ زرد ميشکنم گرد خون دل
ياقوت ميگدازم و بيجا ده ميکنم

چشم خيال دوخته ام بر طلسم دل
آئينه حلقه در نگشاده ميکنم

در ضمن ناله ئي که دل ازياس ميکشد
پروازهاست کز پزش آزاد ميکنم

کيفيت ميان تو باغ تصور است
مو در دماغ خامه بهزاد ميکنم

بهار آبرويم صد خزان خجلت ببر دارد
شگفتن در مزاجم نيست رنگ زرد را مانم

تميز خلق از تشويش کوري برنمي آيد
همه گر سرمه جوشم در نظرها گرد را مانم

عمرها شد در شبستان تماشاگاه دهر
سير اين نه پرده فانوس خيالي ميکنم

لاله و گل منتظر باشند و من همچون چنار
يک چراغان در بهار کهنه سالي ميکنم

(بيدل) اگر خطاي ما در خور ساز زندگيست
تا بکفن رسيده ايم ناله سفيد کرده ايم

اضطراب شعله در انديشه خاکستر است
تا نفس باقيست از شوق فنا جان ميکنم