ديوان بيدل دهلوي

نيم محتاج عرض مدعا در بي زبانيها
تحير دارد اظهاري که پنداري زبان دارم

نگردي اي فسردن از کمين شعله ام غافل
که در گرد شکست رنگ ذوق آشيان دارم

شرارم در زمين بي يقيني ريشها دارد
اگر گوئي گلم هستم و گر خواهي خزان دارم

در تجرد تهمتي ديگر ندوزي بر تنم
غير من تاري ندارد چون نگه پيراهنم

قيد الفتگاه دلرا چاره نتوان يافتن
عمرها شد چون نفس در آشيان پر ميزنم

در سراغم اي نسيم جستجو زحمت مکش
رفته ام چندانکه نتواني بياد آوردنم

در جگر صد رنگ طوفان کرده ايم
تا سرشکي نذر مژگان کرده ايم

ناله حسرت خانه ديدار اوست
در نفس آينه پنهان کرده ايم

ما وشمع کشته نتوان فرق کرد
اينقدر سر در گريبان کرده ايم

بسکه خون آرزو در پرده دل ريختم
گرچه زخمي بود هر جا شد نمايان ناله ام

عمرها شد در سواد بيکسي دارم وطن
آه اگر نبود چراغ اين شبستان ناله ام

در جيب غنچه بوي بهاريست رنگ هم
بي فيض نيست گوشه دلهاي تنگ هم

در گلشني که عرض خرام تو داده اند
محمل بدوش بوي گلست آب و رنگ هم

گويند در بساط وفا عجز ميخرند
اي اهل ناز ياد من دل بچنگ هم

در حسرت آن شمع طرب بعد هلاکم
پروانه توان ريخت زهر ذره خاکم

گو شاخ امل سر بهوا تاخته باشد
چون ريشه بهر جهد همان در ته خاکم

عمريست نشاند است بصد نشه تمنا
انديشه مژگان تو در سايه تاکم

در راه عشق توشه امني نبرده ام
از دير تا بکعبه همين سنگ خورده ام

در ياد جلوه ئي که بهشت تصور است
آهي نکرد گل که بباغش نبرده ام

در خاک تربتم نفس ميزند غبار
(بيدل) هنوز زنده عشقم نمرده ام

برنمي آيد دل از زندانسراي وهم و ظن
هر قدر اين مهره ميتازد بشش در ميزنيم

کعبه و بتخانه شغل انفعالي بيش نيست
حلقه نامحرمي بيرون هر در ميزنيم

در فضاي امتحان افسردگي پرواز ماست
طاير رنگيم (بيدل) بال ديگر ميزنيم

در عالم حق شهرت باطل چه فروشم
جنسم همه ليلي است بمحفل چه فروشم

نقد همه پوچست چه دانا و چه نادان
در مدرسه وهم مسايل چه فروشم