ديوان بيدل دهلوي

حيرت دمد از شوخي گل کردن رازم
در آينه جوهر شکند نغمه سازم

چون شعله که آخر بدل داغ نشيند
در نقش قدم ريخت هجوم تگ و تازم

در من و او غير حق چيزي نبود
فرقي انديشيدم و باطل شدم

در دشت آرزو ز حنابندئي هوس
رنگي نيافتم که بسودن نسوختم

خاک نميم امروز دي محو باد بوديم
در عالمي که هستيم شاديم و شاد بوديم

چاک جگر کجا بود مژگان ترک را بود
ما داغ اين هوس ها در اتحاد بوديم

عشق مقام ما را با خود خيال ها بود
در نرد اعتبارات خيال زياد بوديم

تحير عمرها شد در حصار آهنم دارد
نمي افتد بزور سيل چون آينه ديوارم

ز اکسير قناعت ذره من گنجها دارد
کمم در چشم خلق اما براي خويش بسيارم

خرمن هستي ببرق وهم عقبي سوختيم
آه از آن آتش که ما در يادش اينجا سوختيم

در گره يارب سپند بينواي ما چه داشت
بي تأمل تا گشوديم اين معما سوختيم

در گداز خويش دارد سرمه تحقيق شمع
چشم واکرديم بر خود هر قدر وا سوختيم

سنگ بر دل زن که منهم در خرابات خيال
از شکست شيشه آغوش پري وا ميکنم

هر عرق کز جبهه ميريزم سرشکش در قفاست
منفعل کيفيتي دارم دو بالا ميکنم

آنقدر بي نسبتم کز ننگ استعداد پوج
مي خلم در چشم خود گر دردلي جا ميکنم

(بيدل) چو گردباد زآرام ما مپرس
عمريست در کمند پرافشاني خوديم

کاش انفعال هستي ميداد سر بآبم
در آتشم زخاکي کز جهل نم نکردم

بافسون نفس عمري فلکتاز هوس بودم
کنون ديدم کزين جرأت ندارم راه در دل هم

خيال آنمژه عمريست در نظر دارم
درين چمن قلم نرگسي بسر دارم

دل و داغ تماشاي فرصتم کم نيست
هزار آينه در چشمک شرر دارم

خمار عيش ندارد مقيم دير وفا
دلي گداخته ام شيشه در نظر دارم

از خجالت در لب گل خنده شبنم ميشود
با تبسم آشنا گر سازد آن گلفام فم

شوق کامل در تسليها کم از جبريل نيست
دل طپيدن ناز وحي دارد و الهام هم

محو ديدار تو دست از بحر امکان شسته است
در سواد ديده حيران ندارد نام نم

محمل موج نفس دوش طپيدن ميکشد
عافيت در کشور ما دارد از آرام رم