ديوان بيدل دهلوي

دماغت سرخوش پرواز و همست آنقدر ورنه
همان از نارسائي ميطپد در آشيان انجم

تميز سعد و نحس دهر بيغفلت نميباشد
همين در شب توان ديدن اگر دارد نشان انجم

بخون آرزو صد رنگ مي بالد بهار من
نهال باغ يأسم ريشه در آبي دگر دارم

نفس دزديدنم با دل طپيدن برنمي آيد
نواي الفتم در پرده مضرابي دگر دارم

غرور وحشتم بار تحير برنمي دارد
چو شبنم در دل آئينه سيمابي دگر دارم

گهي بادم گهي آتش گهي آبم گهي خاکم
چو هستي در عدم يکعالم اسبابي دگر دارم

نگاهم در پناه حيرت آئينه ميبالد
چراغ بزم حسنم وضع آدابي دگر دارم

بتاراج تحير داده ام آئينه دل را
در آغوش صفاي خانه سيلابي دگر دارم

خيال پوچ دو روزم غنيمت سوداست
باين متاع که در پيش وهم موجودم

خوشم کز شور اين دريا ندارم گرد تشويشي
دل افسرده مانند صدف شد پنبه در گوشم

خيال گل نميگنجد زتنگي در کنار من
مگر چون غنچه نگشايد شکست رنگ آغوشم

بحيرت خشک باشم به که در عرض زبان سازي
برنگ چشمه آينه جوهر جوشد از جوشم

شکستن اينقدرها نيست در رنگ خزان (بيدل)
درين ويرانه گردي کرده باشد رفتن هوشم

رسيده ام دو سه روزيست در توهم (بيدل)
ازان جهان که نبودم بعالمي که ندارم

کف پا مي شدم ايکاش زبي اعتباريها
جبين گرديدم و صد رنگ خجلت در طبق کردم

حيا چون موج گوهر شوخي از سازم نميخواهد
اگر رنگم در گردش زند بيتاب ميگردم

فغان در سينه ورزيدم نفس خون شد زبيکاري
بروي دل دري واکرده بودم از کجا بستم

دماغ وضع آزادي تکلف برنميدارد
نفس در سينه تنگي کرد اگر بند قبا بستم

با کلفت دل بايد تا مرگ بسر بردن
در راه نفس يارب آينه چرا بستم

در کيش حيا ننگ است از غير مدد جستن
برخواستم از غيرت گر کف بعصا بستم

کمينگاه دو عالم غفلتم از قامت پيري
امل هر جا پرد در حلقه ايندام ميگيرم

بذوق پاي بوست هيچ جا خوابم نميباشد
همين در سايه برگ حنا آرام ميگيرم

همه موج شگفتن ميچکد از چين پيشاني
گلستان حيا در غنچه گي پيچيدنت نازم

چون غنچه شبم لخت دلي در نظر آمد
دامان تو پنداشتم و تنگ گرفتم

خلقي در ناموس زد و داغ جنون برد
من نيز گرفتم که ره ننگ گرفتم