ديوان انوري

در تو که رسد که در ره تو
جز منزل عجز منزلي نيست

بار وصلش در جهان نگشاد کس
کاندرو در هجر سرباري نداشت

در دور تو کم کسي امان يابد
در عشق تو کم دلي زبان يابد

وافکنده کمان غمزه در بازو
تا باز چه فتنه در کمين دارد

در باغ جهان مرا چه مي بيني
جز عشق تويي که در زمين دارد

در خشک و تر انوري به صد حيلت
در فرقت تو دلي حزين دارد

بدين ماه زرينش در خيمه منگر
که در اندرون بوريايي ندارد

پاي در وصل لبت نتوان نهاد
تا سر زلف تو در سر ناورد

در حجره دل خيال تو بنشست
چون عشق تو در ميان جان آمد

جان بر در دل به درد مي گويد
دستوري هست در توان آمد

بي تو مرا در کنارم ار بنماني
خون دل و ديده در کنار بماند

از غم تو در دلم قرار نمانده ست
با غم تو در دلي قرار بماند

در همه آفاق دلداري نماند
در همه روي زمين ياري نماند

کرا در باغ رخسارت بود راه
از آن دلها که در زلف تو بستند

در هواي تو ملک پر بفکند
اين چنين کت حسن بر در مي زند

دوش تا صبح يار در بر بود
غم هجران چو حلقه بر در بود

در خاک مي نجويم جور زمانه را
با آنکه در زمانه ز خوي تو مي رود

دل در هوست ز جان برآيد
جان در غمت از جهان برآيد

گر در همه عمر گويم اي وصل
هجرانت ز بام و در درآيد

مرا کز در دل درآيد غم او
ز صد شادي ديگر آن در نيايد

غم تو کس تست و هرگز نبيني
که پي در پيم در قفا مي نيايد

از رخ و زلف خويش در عالم
فتنه اي در فکندي اي دلبر

در پيش رخ خوبت خورشيد نيفروزد
در پيش سواران خر هرگز بنراند کس

کرا در شهر برگويم غم دل
که آيد در دو عالم محرم دل

بس که در اميد فردا در غمت
با دل مسکين مدارا کرده ام