ديوان بيدل دهلوي

هوس پردازيم از سير مقصد باز ميدارد
چراغم در ره عنقاست گربال مگس سوزم

خزان رنگ مطلب آنقدر دارد بسامانم
که عالم در فروغ شمع غلطد گر نفس سوزم

زوهم غير خجلت ميکشم در بزم يکتائي
چه سازم عشق مختار است و ميخواهد هوس سوزم

گلي جز داغ رسوائي در آغوشم نمي گنجد
زسرتاپا چو جام باده يکچاک گريبانم

اگر بنياد مينا خانه گردون بسنگ آيد
منشس در چشم همت يک شکست اشک ميدانم

ندارم در دبستان محبت شوق بيکاري
بيادت سطر اشکي مينويسم ناله ميخواهم

بگردون گر رسم از سجده شوقت نيم غافل
چو ماه نو جبيني خفته در محراب ابرويم

نشاند آخر وداع فرصتم در خاک نوميدي
غباري از طپش وامانده جولان آهويم

تميز رنگ حالم دقت بسيار ميخواهد
که من از ناتواني در نظرها رستن مويم

چو آنموئي که آرد در تصور کلک نقاشش
هنوز از ناتوانيها بپهلو نيست پهلويم

بسا گزند که ترياق در بغل دارد
زبان سنگ تري خشکيش بود مرهم

معني موي ميان تو خيالم نشگافت
عمرها شد چو صدا در گره اين تارم

دم صبحم بشور ساز امکان برنمي آيد
چو شب در سرمه ميخوابم زبان عام مي بندم

راحتي گر بود در کنج خموش بوده است
بر زبانها چون سخن بيهوده سرگردان شديم

در عبادتگاه ذوق نيستي مانند اشک
سجده ئي کرديم و با نقش قدم يکسان شديم

در تماشايت علاج حيرت ما مشکلست
چشم چون آينه تا واگشت بي مژگان شديم

در خيالت حسرتي دارم بروي کار و بس
همچو دل يک صفحه رنگ اميد اندوده ام

بسکه دارد پاس بيرنگي بهار هستيم
عمرها شد در لباس رنگم و ننموده ام

نيست (بيدل) باکم از درد خمار عافيت
صندلي در پرده دارد دست بر هم سوده ام

در جلوه گه او اثر من چه خيالست
گم گشته تر از سايه خورشيد نقابم

غافل از معني جهاني بر عبارت ناز داشت
منهم از نامحرمي بانگي برون در زدم

اعتبار هستيم اين بسکه در چشم تميز
خيمه ئي چون سايه از نقش قدم برتر زدم

گر نفس در سينه مي دزدم صلاي جلوه ايست
نيست غافل صورت شيرين زعجز تيشه ام

رنگ شمعي کرده ام گل از خرابات هوس
باده مي بايد کشيدن در گداز شيشه ام

با همه کمفرصتي از لنگر غفلت مپرس
سنگ در طبع شرر مي پرورد انديشه ام