ديوان بيدل دهلوي

زخود رفتن بهاري داشت در باغ هوس (بيدل)
بقدر رنگ گل من هم درين گلزار گرديدم

نديدم بارياب آستان عفو طاعت را
در جرأت زدم منت کش تقصير گرديدم

چو رنگم بي بهاري بود در خاطر زجوش گل
باميد شکستي گرد صد تعمير گرديدم

بعد ازين از صحبت اين ديو مردم رم کنم
غول چندي در بيابان پرورم آدم کنم

در مزاج بدرگان جز فحش کم دارد اثر
زخم سگرابي لعاب سگ چسان مرهم کنم

هيچم اما در طلسم قدرت نيرنگ دهر
چون عدم کاري که نتوان کرد اگر خواهم کنم

صنعتي دارد خيال من که در يکدم زدن
عالمي را ذره سازم ذره را عالم کنم

حکم تقدير دگر در پرده کلک منست
هر لئيمي را که خواهم بي کرم حاتم کنم

بسکه در ساز کلامم فيض آگاهي است عام
محرم انصاف گردد گر کسي را ذم کنم

بعد ازين در گوشه دل چون نفس جا ميکنم
چشم ميپوشم جهاني را تماشا ميکنم

نقد فطرت اينقدر مصروف ناداني مباد
خانه بازار است من در پرده سودا ميکنم

چون گهر خودداريم تا کي در ساحل زند
دست ميشويم زخويش و سير دريا ميکنم

شرار نيم نگه فرصت نمود ندارد
در انتظار که نالم بآرزوي چه کوشم

دستگاه راحتم منت کش اسباب نيست
در پر خويشست بالين قراغ بسملم

چشم قرباني ندارد احتياج مردمک
باده بي درد است (بيدل) در اياغ بسملم

بهر بيدستگاهي گر بقسمت ميشدم قانع
کف خود دامن صحراي امکان بود در دستم

ندامت داشت يکسر رونق گلزار پيدائي
چو گل آثار شبنم زخم دندان بود در دستم

بباليدن نهال محنتم فرصت نميخواهد
زپا تا ميکشيدم خار پيکان بود در دستم

پي تحصيل روزي بسکه ديدم سختي دوران
بچشمم آسيا گرديد اگر نان بود در دستم

جنون آواره دير و حرم عمريست ميگردم
مکاتيب نفس پر هرزه عنوان بود در دستم

کفي صيقل نزد سودن درين هنگامه عبرت
بحسرت مردم و آينه پنهان بود در دستم

درينمدت که سعي نارسايم بال زد (بيدل)
همين لغزيدن پائي چو مژگان بود در دستم

بقدر گفتگو هر کس در اينجا محملي دارد
دو روزي منهم آواز دراي خويشتن گشتم

سراغ مطلب ناياب مجنون کرد عالمرا
بذوق خويش منهم در قفاي خويشتن گشتم

بخاکستر نفس دزديده ام چون شعله معذورم
بقائي کرده ام گم در فناي خويش ميجويم