ديوان بيدل دهلوي

تحير شد دليلم در سواد دشت آگاهي
همان تار نگاهم جاده بود آنجا که من رفتم

تحير نامها دارم هزار آئينه در بارم
خيال آهنگ ديدارم بچندين ساز مي آيم

خمستان در رکاب گردش رنگم چه سحرست اين
بياد نرگسي ساغر کش اعجاز مي آيم

بحکم مهر تابان اختياري نيست شبنم را
پر و بالم توئي چندانکه در پرواز مي آيم

دران عالم که انداز عروجي ميدهم سامان
سري مي آورم در گردش و افلاک ميسازم

نيمدانم چسان کام اميد از عافيت گيرم
که من در بيخوديها نيز با ادراک ميسازم

بعرياني تظلم نيز از من چشم مي پوشد
اگر باشد گريبان تا در دل چاک ميسازم

شايان دست بوس توام نيست نامه ئي
در يوزه ئي بقاصد برگ حنا برم

فسون اعتبار افسانه راحت نمي باشد
چو دريا در خور امواج وقف ديده خس دارم

بگفتگو سيه تا چند سازم صفحه دلرا
زغفلت تا بکي آينه در راه نفس دارم

تظلم ياس دارد ورنه من در صبر ناکامي
نفس دزديدن سرکوب صد فريادرس دارم

شمع در خلوت خاموشي من صرفه نبرد
بي نفس کرد زبانرا ادب اسرارم

حاجت بنامه نيست که در سطرهاي آه
اسرار پرفشاني دل وانوشته ايم

در زندگي مطالعه دل غنيمت است
خواهي بخوان و خواه مخوان ما نوشته ايم

برق حسني در نظر دارم بخود پيچيده ام
جوهر آينه يعني موي آتش ديده ام

تا ابد ميبايدم خط بر شکست دل کشيد
در غبار موي چيني چون صدا لغزيده ام

غير را در خلوت تحقيق معني بار نيست
جز بگوش گل صداي بوي گل نشنيده ام

کمفرصتي از ما نکند ننگ فضولي
پرواز در آتش فگن سعي شراريم

قامت خم گشته بيش از حلقه زنجير نيست
غير جنبش ناله نتوان يافتن در خانه ام

دوستانرا بسکه افسون تغافل ننگ داشت
گوشها در چشم خواباندند از افسانه ام

زخمي ايجادم از تدبير من آسوده باش
در شکستن گشت گم چون موي چيني شانه ام

در هواي حتم مقصد سرنگون تاز است مو
تا طلوع صبح پيري نيست بي شبگير شرم

ميکند عالم تلاش آنچه نتوان برد پيش
در مزاج کس ندارد جوهر تأثير شرم

شيوه اهل ادب در هر صفت بي جرأتيست
رنگ اگر گردانده باشد نيست بيتقصير شرم

زين تنک رويان نميبايد مروت خواستن
نيست چون آئينه در آب دم شمشير شرم