ديوان بيدل دهلوي

جام بزم زندگي گرباده دارد در هواست
عيشها مفت هوس من هم نفس پيما شدم

مايه گفتار در هر رنگ دام کاهش است
چون قلم آخر بخاموشي زبان فرسا شدم

در تحير از زمينگري نگه را چاره نيست
اين بيابان بسکه تنگي کرد نقش پا شدم

اشک شمع کشته آخر در قفاي آه رفت
سبحه راهم خاک کرد اندوه بي زناريم

قدردان وضع تسليمم زاقبالم مپرس
موج يکدريا گهر فرشست در همواريم

وسعت مشرب برون گرد بساط فقر نيست
دشت را در خانه پرورد است بي ديواريم

نيست (بيدل) ذره ئي کز من طپش سرمايه نيست
چون هواي نيستي در طبع امکان ساريم

با هچکس حديث نگفتن نگفته ام
در گوش خويش گفته ام و من نگفته ام

زان نور بي زوال که در پرده دلست
با آفتاب آنهمه روشن نگفته ام

اين دشت و در بذوق چه خميازه مي کشد
رمز جهان جيب بدامن نگفته ام

در پرده خيال تعين ترانهاست
شيخ آنچه بشنود به برهمن نگفته ام

يکنفس ساز و صد جنون آهنگ
کس چه داند که در چه سلسله ايم

هنوزم شمع سودا در نقاب هوش ميسوزد
سراپا آتشم اما بطرز سوختن خامم

بچشم بسته غافل نيستم از شوق ديدارت
زصد روزن بحيرت ميطپد در پرده بادامم

شکوه حسرت ديدار قاصد برنمي تابد
مگر در محفل جانان برد آينه پيغامم

جنون ميچکد از در و بام امکان
دماغ خيالي خراشيده بودم

ادب نيست در راه او پا نهادن
اگر سر نمي بود لغزيده بودم

بسعي بازوي تسليم در محيط توکل
شناورم باميد کرانه ئي که ندارم

دگر چه پيش توان برد در ادبگه نازش
بغير آينه بودن بهانه ئي که ندارم

بچشم امتيازم اينقدر معلوم شد (بيدل)
که در دست ضعيفيها زجسم لاغر انگشتم

بحسرت غنچه ام يعني بدل تنگي وطن دارم
خيالي در نفس خون ميکنم طرح چمن دارم

کف خاکسترم بشگاف و داغدل تماشا کن
چراغ لاله در رهن مهتاب و سمن دارم

نشاط اعتبارم کرد بيتاب طپيدنها
چو بحر از موج خيز آبرو در ديده خس دارم

بگفتگو سيه تا چند سازم صفحه دلرا
زغفلت تابکي آينه در راه نفس دارم

زباغ امتياز آئينه گلچيدن نمي داند
تحير خلوت آرا بود اگر در انجمن رفتم