ديوان بيدل دهلوي

عجزيست در مزاج تحير سرشت من
کز خويش رفتنم نشکسته است رنگ هم

در کارگاه عشق سلامت چه ميکند
اينجا بطبع شيشه خريده است سنگ هم

تا نگهي در طپش آرام شمع
ناخن پا تا مژه شهپر کنم

در همه کارم اگر اينست جهد
خاک بسر از همه بهتر کنم

باز از جهان حسرت ديدار ميرسم
آينه در بغل بدر يار ميرسم

زين يکنفس متاع که بار دلست و بس
شور هزار قافله در بار ميرسم

نازم بدستگاه ضعيفي که چون خيال
در عالمي که اوست من زار ميرسم

شبنم بغير سجده چه دارد بپاي گل
من هم در آن چمن بهمين کار ميرسم

باز برخود تهمت عيشي چو بلبل بسته ام
آشياني در سواد سايه گل بسته ام

ميدهم خود را بيادش تا فراموشم کند
مصرعي در رنگ مضمون تغافل بسته ام

در مقامي که بجائي نرسد کوششها
ناله اقبال رسائيست که من ميدانم

در عرصه توفيق چو تيغ کف نامرد
نگرفته نيام آنهمه تنگم که برآيم

رسوائي موهوم گريبان در ننگست
زين بحر نه ماهي نه نهنگم که نر آيم

در قيد جسد خون شدم از پيروي عقل
نامرد نياموخت شلنگم که برآيم

در آينه خون ميخورم از لنگر تمثال
ترسم زند اين خانه بسنگم که برآيم

باقبال حضورت صد گلستان عيش در چنگم
مشو غائب که چون آينه از رخ ميپرد رنگم

دهد منشور شهرت نام را نقش نگين (بيدل)
پر پرواز گردد گر درآيد پاي در سنگم

آرزوها در مزاج ما نفس دزديد و سوخت
خويش را چون قطره بيموج گوهر کرده ايم

خامشي در علم جمعيت رياضتخانه است
فربهي هاي زمان لاف لاغر کرده ايم

آستان خلوت کنج عدم کمفرصتي است
شعله جواله ئي را حلقه در کرده ايم

يکدودم (بيدل) بذوق دل درين وحشت سرا
چون نفس در خانه آينه لنگر کرده ايم

حرف بيعانه سوداي اميدم هيهات
در زيانخانه انديشه سود آمده ام

هيأتم صورت نقش پرعنقا دارد
اينچه سحر است که در چشم وجود آمده ام

صد تعلق در طلسم وهم هستي بسته اند
چشم واکردم بخويش آلوده دنيا شدم

صبح آهنگي زپيشاپيش خورشيد است و بس
گرد جولان توام در هر کجا پيدا شدم