ديوان بيدل دهلوي

در غنچگيم يکدلي ئي بود که چون گل
بر وهم شگفتن زدم و ده ذله کردم

ناتواني در دماغ غنچه ام پرورده بود
پايمال عطسه گشتم تا هوا برداشتم

هر کجا رفتم غبار زندگي در پيش بود
يارب اين خاک پريشان از کجا برداشتم

بطوفان رفته شوقم زآرامم چه ميپرسي
که من گر خاک هم گردم همان در دامن بادم

زپرواز دگر چون بلبل تصوير محرومم
پري در رنگ مي افشانم و حيران صيادم

نه برق شعله ئي دارم نه ابر شوخي دودي
چراغ انتظارم پرتوي در چشم تر دارم

سويداي دل است اين يا سواد عالم امکان
که تاوا ميکنم چشمي غباري در نظر دارم

اسميم بي مسمي ديگر چه وانمائيم
در چشمه سار تحقيق آبي که نيست مائيم

ترک ادب در اين باغ چون ابر بيحيائيست
پرواز ميشود آب گربال ميگشائيم

اي بلبلان دمي چند مفتست شغل اوهام
در بيضه پرفشاني است از آشيان جدائيم

خرمن بيحاصلان را برق حاصل ميشود
سيل هم از بيکسي گنجيست در ويرانه ام

در زراعتگاه چرخ مجمري همچون سپند
برگ دود آرد برون گر سبز گردد دانه ام

سيل را تا بحر ساز محملي در کار نيست
مي برد شوقت بدوش لغزش مستانه ام

شوخيش از طرز پروازم تماشاکردني است
شمع رنگ بسته در بال و پر پروانه ام

عافيتها در نظر دارم زوضع نيستي
چشم بر هم بسته واکرده است راه خانه ام

بقا در عرض شوخيها همان رنگ فنا دارد
نباشد مختلف آب و هواي عالم شبنم

هواي وحشت آهنگ در جولانگه امکان
زمين تا چرخ لبريز است از زير و بم شبنم

عمر در اظهار شوخي پر تنکسرمايه است
يکنفس تا کي فروشد پيچ و تاب صبحدم

وحشت ما بر تعلق دامني افشانده است
تکمه نتوان يافت در بند نقاب صبحدم

عالم فرصت ندارد از غبار ما سراغ
ميدود اين ريشه يکسر در رکاب صبحدم

آسمان گر بي حسد ميبود در ايثار فيض
ديدهاي اخترش ميداشت تاب صبحدم

از تو هم چند خواهي زيست مغرور امل
اي نفس گم کرده در گرد سراب صبحدم

در طربگاه حضورم بار فرصت داده اند
روزکي چند انتخاب آرزوها ميکنم

در دبستان محبت طور دانش ديگر است
سجده ميخوانم خط پيشاني انشا ميکنم

از آگهي بمغز خرد جمع کرده ايم
کيفيتي که نيست در اوهام ننگ هم