جام جم اوحدي مراغي

تا نهنگت به کام در نکشد
دست غولت به دام در نکشد

روي در روي ننگ و نام کند
از در و کوچه اقچه وام کند

نروي از در تو باز استند
بروي جمله در مجاز استند

رفتنش بر در تو بودي عار
بر در خود ترا ندادي بار

چون به اين جامه در شدند اوباش
شد در آفاق مکر ايشان فاش

در فزوني زيان تست و کسان
در فزوني مرو چو بوالهوسان

گر مريدي ز دار دور شود
در مريدي در آن حضور شود

نيست در راه عشق پيچ مپيچ
روشني در فناست، ديگر هيچ

پدري داري اندرين بالا
گشته در اصل و در گهر والا

غرقه خواهي شدن مکن زشتي
که در افتادت آب در کشتي

باغ مينو گشاده در درهم
شاخ مينا کشيده سر در هم

ملکش در نوازش آرد و ناز
ميکند در جهان جان پرواز

تير انصاف در کمان آرند
جان به شکرانه در ميان آرند

گرتو از بهر باغ در کاري
در ده اين باغ ها بسي داري

جاي خود در بهشت باقي کن
رخ در آن بزمگاه ساقي کن

دست جز بر در قبول مکش
داس در گندم فضول مکش

تو که در بند قليه و ناني
کي رسي در بهشت رحماني؟

جان او در تموز و يخ بندان
زنده، ليکن فتاده در زندان

اگرش قطره ايست در کوزه
هم از آن بحرهاست در يوزه

ديوان انوري

عشق در خواب و عاشقان در خون
دايه بي شير و طفل بيمارست

نگويي کاين چنين عيد و عروسي
طرب در روزه عشرت در نمازست

در قدح همچو عقل و جان در تن
آشکارست اگرچه پنهانست

تنم در بند هجر تو اسيرست
دلم در دست عشق تو زبونست

در آرزوي خواب شب از بهر خيالت
حقا که تنم راست چو در خواب خياليست

در کجا مي خورد مرا غم عشق
در همه خانه ام يکي تا نيست